Vanmorgen las ik in de krant over een schrijver die het over zijn godsdienst had, over alles wat er omheen zit met ook de gemeenschap. Het zette me aan het denken.Eigenlijk is QN ook een soort van geloofsgroep; een online gemeenschap van quilters, die hun kennis uitdragen aan diegene die net in de groep der quilters is gestapt. We geloven allemaal in de helende werking van lapjes, kunnen er continue over praten en doen het heel graag in groepsverband; bees (handwerkkrans van allemaal quilters) en workshops worden gevolgd en we hebben zelfs onze jaarlijkse bijeenkomsten (tentoonstellingen en beurzen) waar quilters over de hele wereld naar toe komen om niets te missen, de taal is universeel en de blijdschap -ja, haast euforisch- straalt van ieders gezicht af, als we tussen gelijkgestemden lopen op zo’n dag. Waalre, Rijswijk, Alkmaar, Deventer, om maar een paar op te noemen.  We kopen speldjes, stof, boeken en patronen, nemen met graagte folders aan en dragen onze quilthobby uit aan iedereen die het maar wilt/kan horen. Hele families worden meegezogen in onze hobby, ze moeten wel, ze dienen ook als ‘slachtoffer’; hoe meer zielen hoe meer quilts er gemaakt ‘moeten’ worden, voor op de bedden, banken, muren, ter gelegenheid van een jubileum, een verjaardag, een geboorte, een ernstige ziekte of zelfs als er iemand dood gaat. Een herrineringsquilt of een little quilt of love, waarin het dode baby’tje in gewikkeld kan worden zolang er nog tijd is voor afscheid.En zit iemand in de put, een quiltdip, dan proberen we die persoon met zijn allen weer eruit te trekken, te her-besmetten met het quiltvirus, en als het lukt zijn we allemaal zo blij. Niet alleen voor die persoon, maar omdat we weer iemand hebben kunnen redden.