Vanmiddag was Roosendaal aan de beurt om inentingen tegen baarmoederhalskanker te halen, en de opkomst was enorm -voor ’t moment dat wij er waren in ieder geval-; lange rijen vol giebelende, zenuwachtige of stoere meisjes en de jongsten hadden hun moeders bij, zo ook Suzanne. Ze was best zenuwachtig, maar toen ze in de stoel zat en naar me keek op het moment dat de plek ontsmet werd, telde ik grijnzend en geluidloos op mijn vingers tot 3 en toen de prikster zei dat het klaar was had ze het niet eens gemerkt. De prikster had raar zitten wiebelen met een huidplooi waarin ze de naald had gezet, zei Suzanne, slimme prikster. Over 3 maanden weer eentje en dan over een half jaar de laatste.
Thuisgekomen vond ik een brief van de BIG-wet in de bus, dat ik -wil ik mezelf verpleegkundige blijven noemen- me opnieuw moet laten registeren. Om in aanmerking te komen voor een registratie moet ik kunnen aantonen dat ik nog voldoende werkervaring heb van 2080 uur (ofziets), dat is minstens 8 uur per week werken voor 5 jaar lang. Heel logisch natuurlijk. De kans dat ik ooit nog in het ziekenhuis aan de goede kant van het bed zal staan acht ik zeer klein; mijn rug trekt 1 dag per week werken in de gezondheidszorg niet, en mijn brein trekt het werken op de ICU ook niet, zoveel stress, zo’n werkdruk, pfff. En toch vind ik het niet leuk dat ik niet meer geregistreerd zal staan als ICU/CCU verpleegkundige, stom is dat he. "Maar je speelt er nooit meer mee!" hoor ik mezelf nog zeggen tegen een verontwaardigde 11 jarige Tim, toen we het er over hadden om zijn kolosale sta-in-de-weg skelter te verkopen. En zo moet ik het voor mezelf ook beredeneren, denk ik.
Heel herkenbaar Shirley: ook ik kom niet meer in aanmerking om me te registreren als verpleegkundige. En dat voelt een beetje als “afgeschreven” zijn. Ik was zo trots op mijn vak en heb ook lange tijd de stille hoop gehad ooit weer terug te kunnen keren in het ziekenhuis. Maar alles is enorm veranderd en de werkdruk is nóg hoger geworden dan het al was. Petje af voor de mensen die nu nog wél in de zorg werken; het is een enorm zwaar vak.
Ik zal het met mijn (goede!)herinneringen moeten doen. Hopelijk kun jij ook terugkijken op een mooie verpleegkundige-periode. Partir c’est mourir un peu zeggen ze en dat is o zo waar!
groetjes, Mia
Hé, voel jullie niet afgeschreven Shirley en Mia. Er is nu een boel andere kennis in jullie leven, moeder, vrouw, oppas, boekhoudster, chauffeur, poetshulp, …. Jullie verpleeg-ervaring is ook niet verloren, die gebruik je onbewust waarschijnlijk nog bijna dagelijks.
Ik heb even de Big wet gelezen en heb er begrip voor. Je zal maar aan de ‘slechte’ kant in het bed liggen en een niet-meer-deskundige-verpleegkundige aan de goeie kant…
Ja Shirley, je moet keuzes maken. Ook ik laat me niet meer registreren als verpleegkundige. En ik moet er ook niet aan denken dat ik weer onregelmatige diensten zou moeten gaan draaien, dat brak me destijds wel op….brr. Dan maar een niet-BIG-geregistreerd baantje op P&O!
Verstandelijk weet je misschien dat, dat vak uitoefenen nooit meer kan, maar dat blijft toch heel iets anders dan wanneer je “gezegd”wordt je bent niet goed genoeg meer. Sterkte met het voor je zelf er mee in het reine komen.