En op zo'n gewone dag wil ik net als ik op sommige weblogs vaak zie, een sfeerfoto tonen van onze salontafel, op een gewone doorsnee dag, netjes toch? Ik zag dit stilleven vanuit mijn luie stoel, met manlief even op de bank in zijn lunchpauze en merkte zo op dat dit toch niet zo'n alledaagse shot is, met dat blauwe potje glijmiddel op tafel. Hij lachte. En nee, dit is niet van mij, achter gebleven na een wip op de bank of zo, het is een verjaardagscadeautje van Suzanne, van een klasgenootje gekregen. In '75 gaf/kreeg je een armbandje of ketting van de Hema, ofzo, glijmiddel daar had je nog geen weet van, wij gebruikten groene zeep als glijmiddel, maar dat was met sportdagen en feestdagen waar wedstrijdjes gehouden werden met paalzitten of hindernisbanen.

Toen ik mijn cadeautje uitpakte, allemaal lapjes van Aart gekregen in ruil voor het ondeugende quiltje, zei Suzanne, "Dat is tenminste een cadeau waar je iets aan hebt, he mama?", terwijl ze naar het blauwe flesje keek, waar trouwens al wat gel uit was, want na het uitpakken hebben alle meiden een beetje op hun handen gedaan en onder een hoop gegiegiel gekeken wat dat voor spul was. Ja, met die lapjes kan ik wel wat, maar dat potje met glijmiddel verdwijnt ook in mijn nachtkastje, zo met het klimmen der jaren droogt de boel een beetje uit. ☺