Oudste dochter stond gisteravond opeens in de deuropening van mijn werkkamer, te kijken naar mijn printer. "Is die nieuw?""Nee schat, dit is de vorige van papa, hij heeft een nieuwe, hoezo?" "Nou, mijn printer, die heeft kuren, je moet steeds elk velletje een zetje geven en dan doet-ie het. Zo stom."Ik laat het even inzinken, want dit is gewoon een verzoek of ze een nieuwe printer kan krijgen. Haar printer is al een hele oude, ik geloof al zo’n 10 jaar, dus niet helemaal gek dat-ie gaat haperen."Maar hij doet het nog wel verder, na het zetje bedoel ik?"Ze krijgt een blik in haar ogen van ‘ik krijg toch geen nieuwe’, en mompelt iets van "Ja, maar leuk is anders."Ik vertel haar dat ik het helemaal geen gek idee vind dat ze een nieuwe wilt hebben, en dat ik er op zich helemaal niet tegen ben. Maar… ze heeft net 2 weken nieuwe inktcassettes erin gekregen en die krengen kosten net zoveel als een nieuwe printer. En dan bega ik een stomme zet. Ik zeg:"Als die cassettes op zijn krijg jij een nieuwe printer.Ze snapt gelijk de mogelijkheden en rent grijnzend de kamer uit. "Hoho liefje, nou ga je niet de ene na de andere tekening printen hè, om zo snel mogelijk lege cassettes te hebben!" Geen illusie moeder, dit heeft ze niet gehoord.Uit zoons kamer klinkt gegrinnik, "Blijf maar dromen mama." zegt hij.Die jongen, zo druk met zijn world of warcraft bezig en toch alles kunnen horen.Als ik hem vraag de tafel te dekken komt hij niet, want dan heeft hij me niet gehoord.Selectief gehoor. DH loopt even bij me binnen en ik krijg een aai over mijn hoofd, "hopeloos geval" noemt hij me, maar hij houdt wel van me.