De “ik” in mijn blogjes: 60-er, moeder van drie kinderen waarvan alledrie uit zijn gevlogen; gelukkig getrouwd, verslaafd aan quilten en tuinieren, en gek op observeren en deze observaties delen, af en toe afgeremd door dit kan je niet maken Shirley gezond verstand. O ja, en ik houd van wereldvrede, de natuur, kleding maken, koken en sinds okt.’18 ben ik een vrij fanatieke Pokémon speler.

Mijn blog heb ik vernoemd naar twee zwarte katten Zipje en Zopje, deze boeven hebben we gekocht in een asiel in oktober 2003 toen ze net geen 5 maanden oud waren en zo verschillend qua karakter maar niet wat uiterlijk betreft. Ze waren als kittens na een huisontruiming naar het asiel gebracht. De namen waren snel gekozen, de kerst-cd van Ernie& Bert lag nog vers in het geheugen, met de avonturen van de potloden Zipje& Zopje, droog voorgelezen door Bert.

Loki kwam in de zomer van 2013 vanuit een gastopvang van een ander asiel samen met haar broertje Thor als kruimeltjes bij ons, helaas werd Thor in Mei 2014 aangereden achter ons huis, een wandelaar zag hem in de berm onder bossage liggen en dankzij een chip konden we het in verre gaande staat van ontbinding zijnde lijkje identificeren als onze Thor, en konden we hem begraven in onze tuin. We missen hem nog dagelijks, maar denken met een glimlach terug aan hem, de lieve boef. Het heeft toch wel ruim een half jaar geduurd eer Loki stopte met zoeken.

Zipje kreeg steeds meer last van ouderdomsklachten, liep weg om dood te gaan maar gelukkig vond ik hem en hebben we hem die dag (26 Sept.’17) moeten laten inslapen, hij was op, het was gedaan met zijn avonturen.

Het werd wel erg stil in huis voor Loki, Zopje wilde niet samen spelen met haar, en 5 oktober ’17 hebben we weer twee gecastreerde  jonkies in huis gehaald, Jon en Arya, schuw en ziek, maar na verloop van weken knapten ze op en werden ze geaccepteerd door Loki en getolereerd door Zopje.  Jon is als twee druppels water Thor, komt alleen bij je zitten als hij dat wilt en is heel ondernemend. Arya en Loki kunnen het goed vinden met elkaar, Jon ligt sinds hij zich erg macho begint te gedragen minder goed in de markt bij de dames, bij Zopje houd hij zich koest.

Helaas moesten we in juli ‘19 Zopje ook laten inslapen toen hij plots nierfalen kreeg,  Arya werd in Mei ‘20 in de straat naast ons huis aangereden en overleefde de klap niet, en tot overmaat van ramp bleek Loki in Maart ‘21 ook accuut nierfalen te hebben en hebben we haar moeten laten inslapen. 
En zo bleef alleen Jon over, hij miste Arya al een jaar en nu ook geen Loki meer, we zagen hem gewoon depressief worden, de fut was er uit.

In een opvang in Krimpen aan den IJssel zochten ze een huis voor een half verwilderd en verwaarloosd 3 jarige katertje, Jochie noemden ze hem, en 18 Mei kwam haalde ik hem op. Bij de opvang zagen ze hem nooit en het vangen bleek een flinke klus. Bij ons kreeg hij de naam Sherlock, vanaf de eerste weken kon hij het al goed vinden met Jon, en na maanden van kleine stapjes vooruit begint hij een huiskat te worden en laat hij zich oppakken (niet vasthouden) en komt er gezellig bij op tafel als ik zit te kleuren of quilten. Een paar weken na aanschaf bleek hij een chronische tandvleesontsteking te hebben en moesten alle kiezen en tandjes getrokken worden. Nadat dit was genezen knapte hij zienderogen op, mooiere vacht en begon hij ook aan te komen. Maar Jon had geen rust meer, Sherlock wilde constant spelen en stoeien, en niet saai slapen. 

Dus besloten we er twee kittens bij te halen, ook weer vanuit Krimpen, en voor het eerst in jaren geen zwarte katten meer, maar een lapjes en een grijze. Fay en Puk, ze zijn in het wild geboren en gevangen toen ze iets van 6 weken oud waren. 13 november ‘21 trokken ze in de logeerkamer, werden al snel beste maatjes met Sherlock, maar het duurde enkele weken eer ze zich lieten zien zonder weg te schieten. En op dit moment (4 febr ‘22) zijn ze heel veel beneden, spelen heel veel met Sherlock en af en toe ook met Jon, hoewel dat wel een brompotje is tegen de kleintjes. Met Sherlock in zijn achterhoofd denkt hij vast “Geef ze een puntje en ze pakken je hele staart”.  Fay laat zich alleen aaien als er wat lekkers tegenover staat, Puk heeft weinig vertrouwen in mensenhanden en ontwijkt deze dan ook.