Vorig weekend zaten we op verjaarsvisite bij Suzanne en Ferry in de schaduw van de parasols, in matching kleren. Evelien wilde hier ook wel een jurk van hebben, maar helaas is deze stof nergens meer te koop. Ik had het cadeautje voor Suus in verkoelende kerst papier verpakt, moet kunnen.

We moesten gelijk denken aan de vakantie van 2001 in Amerika waar we als “the orange family” werden aangesproken toen wij meisjes met dezelfde tricot jurken van dezelfde oranje (sinaasappels) stof door parken liepen. Dit is in Sacramento, eekhoorntjes overal

En in een indianen park, Suzanne wilde niet meer op de foto, ze verstopte zich achter haar grote zus.

En papa nadoen

Op hete dagen lopen de katten met me mee als ik de hanging baskets en potplanten water geef

Ze houden het goed in de gaten als de potten beginnen te druppelen aan de onderkant, want dan zit het reservoir vol en moet ik stoppen. Ze proberen de druppels te vangen en zoeken tussen het gras waar ze zijn gebleven.

Vooral de tuinslang vinden ze geweldig als hij beweegt, ik had het pas door toen ik hard moest trekken, Puk trok terug.

Kijk eens hoe vernuftig deze bloemblaadjes gekleurd zijn, eerst dacht ik dat het rode deel aparte bloempjes waren, maar neen

Tikkertje spelen op het gras, Sherlock heeft zich verstopt onder de graspol en schiet daarna ongemerkt naar binnen

Ik mag ook even meespelen, Jon wordt helemaal wild als hij het stokje ziet bewegen,

Puk en Fay zien wat bij de vijver en rennen er naar toe, ik hoor plons plons en zie ze beteuterd kijken, de kikkertjes zijn onbereikbaar geworden voor ze. Nog even kijken of er echt niks meer zit tussen de plantjes rond de vijver, jammer.

Even bijkomen

Zo lief, Sherlock ligt er ook vaak naast, maar als hij ziet dat ik een foto ga maken springt hij er snel af. Slecht voor zijn reputatie.

De ingekorte takken van de Viburnum beginnen uit te lopen, hier en daar zijn de als dikke pukkels opgezwollen knopjes al open gebarsten

De bijen die onder het dak van de bovenste verdieping zaten, waren zaterdagmiddag al nergens meer te bekennen, wel vond ik een paar hele kleine dode bijen op de grond onder het raam in de logeerkamer, en ook een paar op de vensterbank in de andere kamer. Ze waren volgens mij via de ventilatieroosters naar binnen gekomen. Zou de activiteit van een paar dagen eerder het uitvliegen van de jonge bijen zijn geweest en dat de oudere bijen naar binnen vlogen om te helpen of zo?

De laatste twee weken voelde manlief zich achteruit gaan wat energie en eetlust betrof, en hij begon af te vallen. Maandag heb ik de life coach gebeld, ze zei dat de vermoeidheid er bij hoort en dus heel normaal is, maar het afvallen betekende wel dat hij veel te weinig calorieën en ook veel te weinig eiwitten binnen krijgt, en dat hij zes hapjes tussen de maaltijden door moet nemen. Stukjes worst, blokjes kaas, een eitje, een ijsje, en allemaal volle producten. Valt nog niet mee als je niet echt trek hebt. Er is een diëtiste ingeschakeld waar we komende week een video gesprek hebben.  

Manlief moest ook starten met revalideren, gisteren was de intake. We gaan het samen doen, zolang hij geen auto mag rijden en het te ver weg is om te fietsen ben ik zijn chauffeur, en als ik er dan toch ben mag ik mee doen, weliswaar met verwijzing van huisarts, maar daar mijn eigen fysio on hold werd gezet in december zal dit geen probleem zijn.

De onlogische oncologie revalidatie fysiotherapeute had ook nog een goede tip voor manlief om aan extra eiwitten te komen naast de Whey shake, blokjes kaas, ei en worst die we gelijk waren gestart, namelijk kleine cakejes genaamd Bouwsteentjes, te koop bij de Jumbo (diepvries). Uiteraard heb ik gelijk een doos gehaald, ze zijn zo groot als een uit de kluiten gewassen Leonidas bonbon, en het smaakte goed. Laten we hopen dat de energie weer snel terug komt, het is zo deprimerend als het eten je niet smaakt en je zo snel moe bent.

We gaan verder met een vrolijke noot, Jon hield de wacht terwijl ik aan een geheim project werkte. Hij zat zo dicht tegen de naaimachine aan dat hij het genaaide deel tegenhield

“Jon, kan je echt niet een stapje opzij doen?”
“Nee, want niemand mag het zien, doe weg dat toestel.”
Oké. 

Jammer maar helaas mag ik niks showen, Jon kan heel streng zijn, maar de top is klaar en wat is hij leuk 😻

Ik had dinsdag stof gekocht om twee zomerjurken te maken, maar kon het patroon dat ik had getekend voor de jurk (zie bovenste foto in dit blogje) nergens vinden, pas na helemaal leeghalen vond ik het in de tweede la: het lag uiteraard helemaal onderin. Jon hielp met zoeken en moest er even van bijkomen

Dat hij eruit moest toen ik de la opnieuw vulde vond hij niets, ik moest hem er uit tillen waarbij hij zich zo slap mogelijk hield. Hij klauwde zich nog net niet vast aan de la.