Na een vlotte vlucht zonder al te veel turbulentie, kwamen we aan in Newark, vliegveld bij New York City, ik zet er city achter, omdat New York ook een staat is. Met een huurauto reden we een paar uur richting Niagara falls en sliepen in zalige bedden in een motel in Binghampton, ontbeten bij Denny's, en reden de volgende dag verder naar onze eindbestemming. Bij een mall waar we lunchten zag ik een Jo-Ann, bekend om quiltspullen, en natuurlijk moest ik daar even een kijkje nemen. Veel koopjes, veel handwerkspullen, ook kledingstoffen en knutselspullen; ik had het idee dat hier niet de meest exclusieve quiltstoffen verkocht werden, meer de goedkopere series, maar ik kan er naast zitten hoor. Ze hadden daglichtlampen die ik nog niet had, maar met 110V van hun en de 220V van ons gaat dat niks worden, tenzij je werkt met transformators, naah, ik heb genoeg lampen. Klik op welke foto dan ook in de slideshow om de foto groter te kunnen bekijken. Tijdschriften en boeken, niet normaal zoveel keus, en ja, ik kon niet met lege handen naar buiten lopen, dus een FQ bundeltje en een paar tijdschriften rijker reden we weer verder.

Op de radio hadden we country muziek, en de rit ging vlot. Bij de Canadese grens was er een file, om maar een klein eindje door te rijden eer we ter plaatse waren. We keken onze ogen uit bij het zien van de watervallen vanuit de auto, eenmaal daar op de stoep lopend had het een grote WAUW factor, nog nooit eerder zoiets indrukwekkends gezien tijdens vakanties. Hier een kort filmpje, ik hoor nu pas wat Tim aan zijn vader voorstelt, oooh!

Nog 2 filmpjes vanaf de 'stoeprand' genomen, wat een watermassa!:

De prijzen in Canada liggen hoger dan in America, met alles, en dat we in een toeristencentrum zaten, hielp ook niet echt mee. Ons motel lag aan de rand van de stad Niagara Falls, het rijden naar de watervallen was een makkie, en met de buskaartjes (2 dagen geldig) kon je op en af stappen waar je wilde. We maakten eerst een tocht achter de watervallen door, met regencapes aan, lekker plakkerig, filelopen in de tunnels die als natte kelders roken.

En het enige wat je zag als aan het eind van de tunnel was en door een soort deuropening naar buiten kon kijken: een omlaagvallende watermassa, alsof de waterafvoer van het afdakje verstopt is en nu al het water over de rand van de goot valt. Maar dan meer water, veel meer. Via een andere nis kwam je op een buitenplaats, een vistapunt, waar je behalve een prachtig uitzicht ook kleddernat kon worden, als je maar dicht genoeg bij de rand stond. Een man stond daar zonder cape aan met armen wijd te douchen, en hij genoot volop; met temperaturen van tegen de 40ºC was het ook geen straf.

Nee, geen foto's hiervan, zelfs van een afstand zou de camera kleddernat zijn geworden, en dat waagde ik er maar niet op (zo mooi zag die man er in natte toestand ook weer niet uit). In de bus sprak ik met de chauffeur; ze had veel beroemdheden voorbij zien komen, Brat Pitt had met vrouw en kids ook de watervallen aangedaan, en om in alle rust te kunnen kijken had hij de hele boel laten afzetten, geen kip kon toen in de omgeving komen. Het kostte wel een paar centjes, maar dan hadden ze tenminste privacy. Tijdens het geklets in de bus zagen we eekhoorntjes oversteken, witte! Ze vertelde dat er ook een tijd een witte met zwarte band om de middel had geleefd, tot-ie was overreden, aah zielig.

Na afloop van de wandeling -met enkel kleddernatte hoofden- waren we zo opgedroogd, genietend van onze ijsjes en drank, om weer naar het volgende gespetter te kunnen gaan: de Maiden of Mist; met regencapes aan stapten we samen met nog zo'n 200 man op een boot die langs de watervallen voer, tot zover de stroming het toeliet. Indrukwekkend, veel wapperende capes vanwege de harde wind, en nog meer nattigheid, alsof je in een hoosbui van warm water bent terecht gekomen. De capes hielden gelukkig het meeste wel tegen, en de warmte deed na afloop de rest verdampen.

De dag zat er nog niet op, we hadden nog tijd om een tocht langs de waterloop te maken, trappen af om op houten looppaden vlak langs de woeste meanderende rivier te lopen. Af en toe kon je via een trap naar een vistapunt om nog dichter bij te komen, je kreeg er geen genoeg van. Een aardige Amerikaan nam op mijn verzoek graag foto's van ons, zodat we er allemaal op stonden.

Na afloop hebben de spruiten -alsof ze niet genoeg nat waren geworden- gezwommen bij het motel, en natuurlijk ook verbrand, ondanks de laagstaande zon en smeermiddeltjes.