Zaterdagavond gingen we met de familie bowlen en daarna uit eten, het avondlicht was zo mooi op de heenweg, dat ik het niet kon laten om er foto’s van te maken, ook al wist ik al dat ze niet scherp zouden zijn. Het gaat om de kleuren


En het lijnenspel

Het bowlen was net als vorig jaar in de bowling lounge in Bergen op Zoom in het enorme gebouw “De Zeeland”, begin vorige eeuw was het een suikerfabriek, als industrieel erfgoed bewaard gebleven en nu zit er oa een winkelcentrum en een bowlingcentrum in. Het bowlen was leuk, we hadden twee banen tot onze beschikking en er zijn gelukkig geen gewonden gevallen, maar het had zomaar gekund.

Op de baan links van de twee van ons zaten twee gezinnen, de ouders begin twintigers met iets van vier kinderen tussen de net kunnnen lopen en zes jaar, moeilijk om het aantal te tellen want ze liepen de godganse tijd rond tussen hun zitplaats en de spelers op de banen.
Ik was aan de beurt om te gooien en zocht naar een geschikte bal, mijn zwager in de baan links van mij miste tijdens een worp met de zwaai van de bal naar achteren op een haar na een kindje die opeens achter hem rende. 

De moeder kwam pas aanlopen toen ze zag dat ik het kleutertje wegstuurde, en ik zei dat hier geen kinderen mochten loslopen, want dit was levensgevaarlijk. Ze pakte de kleine op en liep weg, en ik ging verder met het zoeken naar een prettige bal (12 kilo), denkend dat dit einde verhaal was, maar neen. Het kind bij de vader achterlatend kwam ze behoorlijk opgefokt en arrogant kijkend naar me toe om verhaal te halen, op felle toon stak ze van wal. Ze vond het niet normaal dat ik haar daarnet zo boos aansprak, haar kinderen konden nou eenmaal niet stil zitten, en dat moest ik maar snappen, daar zijn het kinderen voor. Vooral mijn boze toon stoorde haar enorm, zei ze, en ze ratelde hier maar over door. 

Ik had hier helemaal geen zin in, wat een zeikwijf. Toen ze lucht hapte kon ik wat zeggen, en besloot om het beheerst, zachtjes pratend doch streng overkomend vooral kort te houden. Dat ik alleen zo reageerde omdat ik enorm geschrokken was omdat haar kindje bijna een zware bal tegen het hoofd had gekregen.  Als kinderen niet stil kunnen zitten, dan moeten ze thuis blijven met een oppas, zo simpel is het. En dat zij haar kinderen gewoon hun gang liet gaan, dát was juist niet normaal.  

Ze trok haar mond weer open om te ventileren, maar ik negeerde haar, inwendig kokend pakte een bal en ging verder met het bowlen en ze droop af. Die kleine kinderen hebben we niet niet meer aan onze kant van de baan zien lopen, gelukkig; arme kinderen, met zulke ouders mogen ze blij zijn dat ze de kleuterjaren overleven.