Vanmorgen vroeg op, naar Hoek gereden, bijpraten met ons mam onder het genot van een handwerkje en een kopje koffie; ik heb 3 paar schaatsjes ('schetsen' zeggen ze hier) afgekregen. Mam was heel blij met haar afvalzakje en nam het gelijk in gebruik, hangende aan de vensterbank naast haar stoel, het zakje, niet mijn moeder. Rond half 3 zijn we naar papa gegaan in het ziekenhuis, hij lag lekker te slapen, maar schoot wakker toen we binnen liepen, het slapen was uit pure verveling. Hij zag er goed uit, had ene lekker kleurtje (geen verhoging), hij miste zijn krantje en het maken van puzzels. Ik vroeg of ik het hoofdeinde wat hoger moest zetten, maar dit mocht niet zei hij, de catheter in de lies was er vanaf het midddaguur uit en er zat een drukverband op die met een riem om de heup stevig aangetrokken zat; de riem moest er 12 uur op blijven zitten en zolang moest hij plat op de rug blijven liggen. Ik was blij hem te zien, hij zag er goed uit, zijn hart toonde ook een keurige sinusritme (zonder enige ritmestoornis of extra slag hier en daar op 60 p/min) en zijn bloeddruk zag er ook goed uit (120/65).

Ik liet mijn ouders even alleen om ze wat privacy te geven en ging naar de desk van de afdeling, alwaar ik gelijk 3 bekende exen zag (ex in de zin van collega's), en nadat ze bij waren gekomen van de verbazing hebben we nog even staan kletsen, en toen was het weer tijd om gedag te zeggen Mijn vader vond het onzin dat ik morgen weer zou komen, want hij hoopte met het weekend toch thuis zijn. Na het thuis afzetten van mijn moeder reed ik (op aandringen) terug naar huis, zodat ik voor het donker thuis zou zijn.

Wat een drukte op de weg: de weg van de Westerscheldetunnel aan de overkant zijn ze aan het verbreden, dus kunnen de auto's maar over 1 baan, en de Vlaketunnel dreigt nog steeds los te komen van de bodem, en daar is er per rijrichting ook maar 1 baan vrij. Normaal doe ik ongeveer 50 minuten over deze rit, nu was ik 70 minuten kwijt, en was nog wel op tijd om toch mee te gaan naar het kerstdiner van Perry's werk, in Hilvarenbeek. Snel een sanitaire stop, van kleding wisselen, tanden poetsen, maar geen make-up of lekker luchtje, want toen ik zover was, hoorde ik van Tim's situatie: hij was al vanaf 12 uur thuis, sliep aan een stuk door en had veel hoofdpijn. Hij was de dag tevoren op zijn achterhoofd gevallen, uitgegleden op het werk, en het had toen even zwartgezien voor zijn ogen. 'Sub-arachnoidale bloeding gevaar' gonsde gisteren al door mijn hoofd, en ik deed regelmatig een check-up bij hem tot ik ging slapen (half 3), en dus toen ik net op punt stond om de deur uit te gaan en ervan hoorde, schoot ik weer in de stress, shit, wat nu? Na een controle leek alleen de hoofdpijn flink aanwezig, hij keek helder uit zijn ogen en was niet misselijk. Noem me gek, ik heb hem het bed uitgestuurd om eerst wat te gaan eten, zo kon ik zien hoe hij zich gedroeg, en of hij het eten binnen hield. Dit ging goed, en toen heb ik Suzanne instructies gegeven haar broer elk half uur even te checken, en mij te bellen zodra hij moest overgeven of zodra hij suf werd.

Tuurlijk duurde de rit naar Hilvarenbeek heen een keer zo lang als terug, ik zat tijdens het eten niet op mijn gemak, maar probeerde me toch te amuseren met de goochelaar die aanwezig was. tussen de gangen door smste ik onder het tafelkleed met Suzanne, of alles nog goed ging. Eindelijk konden we naar huis, Perry had snel Tim wakker gemaakt, die op de vraag hoe het ging terug mopperde: "ik sliep net". Aah, dat klonk goed. En toen naar het ziekenhuis gebeld, om te horen hoe het met papa ging. MT nam op, alles was goed, de riem was er af gegaan in de avond, hij werd er helemaal gek van. Geen nabloedingen en ook geen problemen met zijn hart gehad, geen pijn op de borst of zo. He, ook dit klonk als muziek in de oren. Met de belofte MT een dezer dagen thuis terug te bellen, hingen we op.

 En nu slapen!