De borrelsteen bij onze vijver was al ruim een jaar borrelloos sinds de pomp na constante verstopping de geest had gegeven, het nieuwe pompje was al een maand in huis. Het kwam samen met twee slangen (de dikke is voor de regenton) in een grote doos, “Daar pas ik wel in”, denkt Jon

Uit het kleinere doosje kwam een piepklein pompje met een meterslange kabel

En Jon was tevreden

Maandag heb ik dus de vijver schoongemaakt, dinsdag was het water kraakhelder en kon ik de pomp aansluiten maar nog niet aanzetten. Ik had van Suzanne een hoge weckpot gekregen waar het pompje mooi in paste, hij stond stevig vast dankzij de zuignapjes. Ik zette de pot in een groot heel fijnmazig wasnetje, ritste het dicht waarbij de waterslang en stroomkabel er van boven uit staken en bond er een tie wrap om, om het nog beter dicht te maken. Op deze manier zou het pompje niet meer verstoppen, omdat het water in de weckpot schoon zou blijven, hoop ik. Eenmaal tot de nek toe gevuld met water kon het zo onder de borrelsteen in de grote bak gezet worden, maar niet nadat ik eerst het waterniveau in deze bak 15 cm liet zakken, ik wilde niet met mijn arm in het water hangen terwijl ik op de tast het gat onder in de borrelsteen zocht. Het uitgeschepte water ging later terug in de vijver toen het klaar was. Het waterniveau van de vijver was wel erg laag, en toen ik enkele leistenen optilde zag ik over de vijverrand grote plaggen van wortels de tuin in lopen, en de grond was hier ook lekker nat. Dus overal de vijverrand weer schoon gemaakt en de vijver gevuld met kraanwater, het water kon mooi rusten voor de volgende stap.

Nog even een film kijken, Jon negeert Sherlock, en Sherlock lijkt Jon in alles na te doen

Gisteren was het overdag te warm en bleven we binnen, beetje voor het raam hangen, vogeltjes kijken.
Ik heb weer gewerkt aan de klantenquilt, dit is dus de achterkant en de draadspanning is purrrfect. Regelmatig checken, want soms kan de spanning  veranderen doordat er opeens een pluisje tussen de spanningsplaatjes boven in komt, of in het spoelhuisje.
Mijn toezichthouder was in slaap gesukkeld, Sherlock heeft wel kort in het deurgat van de naaikamer gestaan, maar vond het toch te eng. Komt nog wel. De naaikamer houd ik dicht als ik er niet in moet zijn, ik moet er niet aan denken dat Sherlock gek is op speldjes.

beetje wassen

Ook sloot ik de pomp aan op het lichtnet om te kijken of hij het deed, en daarna kon ik het uitstekende deel van de slang afknippen en het gat rond de opening dichten met een stuk vijverfolie, bij gebrek aan beter. Jon checkte de boel gelijk uit, hij vond die lange slang wel geschikt, zo zou hij droog blijven

Maar helaas voor Jon was het daarna te nat op de borrelsteen en ging hij veilig op het droge kikkers tellen

Ik hoop dat de vogeltjes de borrelsteen gaan gebruiken als douche, en de egels kunnen nu nog beter bij het water komen vanwege de leisteen die tot aan de borrelsteen ligt. Sherlock hield ons (Jon) de hele tijd in de gaten vanachter de schuifpui, hij rende richting de keuken toen ik weer naar binnen ging, maar kwam toen gelijk weer naar het raam om te kijken waar Jon was gebleven. Weer een grote stap voor hem, want hij liep gewoon langs me heen naar de schuifpui terwijl ik tegen hem praatte. Hij ging helemaal los op het kleine grijze stoffen balletje waar de andere katten ook gek op zijn

en toen kwam hi weer dichterbij mijn stoel, gelokt door snoepjes, en liet zich aaien, en ditmaal heb ik het opgenomen met mijn mobieltje; ik zit wel erg veel naar de lens te kijken, ik checkte steeds of Sherlock in beeld was terwijl ik mijn mobieltje vasthield. Eigelijk zou ik het op een statief moeten zetten.

Sherlock rook dus heel erg vies uit zijn bekje, dit rook ik voor het eerst en ik ga het in de gaten houden, want wie weet wat er gaande is in zijn bekje na de tandextracties van een paar maanden geleden. Het kan natuurlijk ook komen van het eerder geconsumeerde snoepstaafje, dat meurt ook behoorlijk. Ik zie hem niet kwijlen of slikken, ook geen braakballen gezien of kokhalsneigingen na het eten, als leek zijnde denk ik niet dat er iets vast zit in zijn keel. Mocht ik het later nog niet vertrouwen dan vraag ik aan de dierenarts of ze een stevige kalmeringstablet voor hem hebben die ik hem kan geven (verstopt in een Easy Pill) zodat ik hem in de transportkooi kan krijgen. Ik zou het nu echt niet voor mekaar krijgen zonder hem angstig te maken.
Voor het slapen gaan lagen de jongens er vrij relaxt bij, Jon lijkt te accepteren dat Sherlock zijn schaduw is.

Ik heb ze nog niet samen zien spelen, maar vanmorgen leek Jon milder, hij mopperde niet toen ze eten kregen in de keuken, ook neusden ze mekaar even in het voorbij gaan. Sherlock schoot wel weer weg toen ik naar de schuifpui liep om Jon er uit te laten, hij ligt nu boven ergens te slapen, ik gok onder ons bed.