Waar waren we gebleven? Het was vrijdagnacht, mijn eerste huisje van die avond was gemaakt, en mijn moeder en ik vonden het mooi geweest, en zochten ons bedje op; mijn moeder sliep op de zaal tegenover mijn slaapzaal, dus voor het eerst in onze quiltweekendjaren niet naast elkaar, en nu hadden we mekaar nog meer te vertellen overdag!

Ik was de eerste op de slaapzaal en kon het grote licht gewoon aandoen, en moest lachen om de vele doosjes met oordopjes die op het schapje naast de deur lagen, hoezo stille hint? Een kamergenoot had blijkbaar bij het vorig quiltweekend vernomen dat ze snurkte als een echte vent, -als je iets doet, moet je het goed doen, vind ik ook-, en wilde het haar kamergenoten niet aandoen; nou ja, ik kan er zelf ook wat van, volgens mijn ventje. Helaas ben ik vergeten foto’s te maken van onze slaapzaal 🙁

Ik klom in de hoogslaper via een stoel, aangezien het trapje in het hoekje onbereikbaar was, en moest er toen even later weer net zo elegant uitklimmen, omdat het bed tegen een schuine muur stond, en ik niet op mijn zij kon liggen zonder klem tegen het dak aan te komen, en dat werkt niet. Gelukkig lag mijn onderbuufje nog niet in bed (Susan) te slapen, en kon ik het bed zo van de kant af schuiven, zonder de vloerplanken los te trekken. Weer terug in bed klimmen ging me vlotjes af, net alsof je op een herenfiets stapt, maar ik was toch blij dat er niemand achter me stond met een digi.

Met mijn eigen wax-oordopjes in heb ik als een roosje geslapen, en klom om half 7 al weer fris en kwiek stijf uit bed, blij dat ik eersteven met een zaklampje naar beneden scheen, om te zien of de stoel er nog stond. Hij stond er, maar er lag een bril op, ojee, en als een ballerina zo deftig duwde ik met mijn tenen de bril opzij zonder hem van de stoel af te gooien, en kon toen uit bed klimmen. Ik heb geen last van zwemmerseczeem, dus de eigenares van de bril kan er niks aan over houden. Het bed kraakte, de stoel kraakte, en wonder boven wonder ging het zachte gesnurk door de hele kamer lekker door, en op mijn tenen liep ik de deur uit, naar de badkamer.

Ik ga niet eens meer proberen een lang verhaal kort te maken, zucht, sorry; neem nog maar een kopje koffie of thee.

Op weg terug van de badkamer hoorde ik de zaal waar de Lachende Lapjes lagen (een quiltgroep), ze deden hun naam eer aan, er werd gegierd van het lachen, en het was aanstekelijk, ik liep grinnikend mijn slaapzaal in, waar gesnurk en gezucht  werd, en zo stil als een muisje liep ik even later de trap af. In de woonkamer zat al iemand tv te kijken, ze had weinig geslapen en zat nog duidelijk wakker te worden; omdat ik van mijn jongste spruit weet hoe irritant het is om een vrolijke kletsmajoor naast je te hebben als je last van ochtendhumeur hebt, trok ik me terug in de keuken, om alvast thee en een stevig potje koffie te zetten voor de rest, bijna 7 uur, het zou toch niet lang meer duren. Het werd nog gezellig in de woonkamer, toen het vol druppelde, en al gauw leken we allemaal lachende lapjes, heerlijk!

Mijn huisjes had ik thuis op een lap stof gespeld, als een soort designwandje, en tegen de muur naast het winkeltje van Dorry kon ik hem voorzichtig in het behang prikken. En nog voor het ontbijt op tafel stond, had ik al een begin gemaakt aan de volgende 2 huisjes. Ik had express niet veel meegenomen aan projecten, de huisjes en de takkertjes (van de micro-stitch) verwijderen van de zwevende blokken quilt die ik mee had voor de show& tell die avond; deze takkertjes zaten er nog maar een jaar in, was al in de was geweest en lag al in gebruik, hoezo lui?

Aan tafel kwam ik er achter dat een van de Lachende Lapjes, Anja, een Bibberend Lapje was geweest afgelopen nacht, ze had het zo kkkkkooud gehad, dat ze er niet van had kunnen slapen. Aaah, dat kan toch niet, in een weekendhuis met 30 quilters, dat er niet 1 quilt over is om onder te liggen? Dus na het ontbijt maakte ik haast om de takkertjes uit de quilt te halen, zodat Anja hier onder kon slapen, en na de show& tell heb ik haar bed stiekem opgemaakt, met de quilt dubbel (want het is een joekel) en aan het voeteneinde lekker ingestopt.

Na het ontbijt konden dames meedoen met een wolletjes workshop, even frisse neuzen halen buiten, lekker aan eigen werkjes werken, gewoon kletsen en buurten, of van alles een beetje doen, en al snel was het een gezoem aan geluiden in de zalen. Bij de koffie kwamen zalige mini muffins, en appeltaart en de lunch was een herhaling van het avondeten, kliekjes dus :-), er was voor elk wat wils.

Ik zat zo lekker mijn ding te doen na de lunch, toen Dorien opeens bakken met sperziebonen rond liep te delen, en die mochten we afhalen. De wederhelft van Supergoof was gekomen, om voor ons te gaan koken, en waande zich vast in de hemel, met zoveel vrouwen bijeen die hij aan het werk kon zetten.  Kijk eens wat een improvisatie wegens gebrek aan genoeg mesjes, zelfs borduurschaartjes kwamen er aan te pas; Anita zegende de bonen nog even in met een lachbui, maar Dorien liep met de zweep in de aanslag rond, om te zorgen dat er wel doorgewerkt werd.

Toen deze taak weer met goed resultaat was voldaan, ging ik even buurten, kijken waar men zoal mee bezig is. Ingrid was lekker bezig met haar mandjes, helemaal weer verliefd, en in een hoog tempo zat ze ze op de lapjes te naaien, mooi!
Tegenover ons kwam Dorien zitten, even tijd en rust om wat handwerkers te doen, Dorry gaf achter een naaimachine tekst en uitleg over een bies opstikken, Jose kwam af en toe de rust verstoren rammelen met de lootjespot, als je nummer viel, mocht je wat moois van de tafel uitzoeken; ik heb een Homespun gekozen die ik nog niet kende, bewaar ik voor later, als mijn hoofd weer een beetje leeg is.
Susan had een prachtig feeëriek hoedje in elkaar gezet, maar dat was de bedoeling niet geweest, door het zalige lach- en kletswerk was ze gewoon een deel vergeten in te naaien, kan gebeuren.

Volgend blogje meer, anders wordt deze pagina te zwaar om op te laden