Regen kletterde tegen de ramen, het was kil en grauw buiten, de wind loeide om het huis, de herfst was duidelijk ingetreden. Ideaal weer om te gaan handwerken, mok thee erbij, voeten op de poef, flanellen quilt op schoot en haakwerk naast me, maar er kwam geen zin om het haakwerk op te pakken, ik zag alleen maar de regen, de zwiepende takken en blad dat met vlagen richting de vijver geblazen werd.
Zopje was achter me aan komen lopen vanuit de keuken, sprong op de poef toen hij zag dat ik ging zitten, en keek me toen aan. “Hoi Zopje, niks aan he, al die regen”. Hij klom op mijn schoot, zat rechtop en keek me aan, zo van: “Zeg het eens, wat scheelt er?”

Ik keek in zijn mooie grote ogen en hij keek terug, kneep zijn ogen even dicht, kwam met zijn kopje nog dichter bij mijn gezicht zitten en bleef me maar aankijken, het voelde alsof hij in mijn ziel keek, zo intens,  zo warm en vol begrip was zijn blik.

Lieve Zopje. Ik voelde plots tranen over mijn wangen stromen, en Zopje drukte zijn voorhoofd tegen de mijne en zat zo heel lang heel stil tegen mij aan, terwijl ik zijn lijf vasthoudend tranen met tuiten huilde. Mijn snikkende uithalen deerde hem niks, hij ving mijn verdriet als het ware op, en toen het huilen stopte, zakte hij door zijn voorpootjes en met zijn neusje haast tegen mijn kin aan bleef hij zo liggend me nog minutenlang aankijken.
Na het snuiten van mijn neus en droogwrijven van mijn ogen voelde ik me helemaal leeg, wat een huilbui, die had ik niet zien aankomen maar Zopje blijkbaar wel, en terwijl ik mijn thee opdronk draaide hij zich een kwartslag en ging dwars op schoot liggen, kopje tegen de linker armleuning en achterpoten tegen de rechter en hard spinnen maar. Buiten was het ondertussen gestopt met regenen en er brak een streepje zonlicht door het wolkendek heen, haast ter illustratie van mijn stemming. Tranen weg en toch maar even wat haken.