Het respect dat onze jongste dochter had voor oudere mensen, was vanmiddag letterlijk en figuurlijk in één klap verdwenen; ik merkte dat er iets loos was aan het dichtslaan van de voordeur, het op de grond gooien van haar tas, en de bedrukte “hoi” naar mij toe, toen ik ze begroette, vanachter mijn naaimachine gezeten.

Met een beteuterd gezichtje staat ze even later in het deurgat van mijn quiltkamer, en vertelt over het van school naar huis fietsen, dat een oude man bij de stoep opeens overstak (door het rode licht!) en midden op het fietspad stilstond, waardoor zij tegen hem op dreigde te fietsen. Ze stond op tijd stil, om vervolgens uitgekafferd te worden door die ‘oude kerel’, wat hij zei kon ze niet vertellen, ze had haar oortjes in van haar ipod, en ze kreeg ook nog een harde stomp van hem tegen haar bovenarm.

Ze bibberde van verontwaardiging en schrik; ze liet haar arm zien, een grote rode plek die pijnlijk aanvoelde, en de tranen biggelden over haar wangen. “Ze zeggen altijd dat het de jeugd is die agressief is, maar nooit oude mensen! Had ik maar terug gemept! Maar nee, als ik dat had gedaan, dan hadden ze gezegd “zie je wel, de jeugd van tegenwoordig!”, ze moesten eens weten!”, en haar stem sloeg over van boosheid.

Ik was blij dat ze ipv terug te meppen gewoon snel naar huis was gefietst, want je weet maar nooit met oude mannen, en dat vertelde ik haar ook, met mijn armen troostend om haar heen geslagen. Er lopen zoveel gekke en verwarde mensen over straat, je mag gewoon al blij zijn dat het bij een mep tegen de arm blijft, als iemand zich aan je stoort.

“Dat ik ongeschonden thuis kom, mag ook een wonder heten, wat ik allemaal zeg en doe in winkels…..”, en ze moest lachen, “Jij praat zelfs tegen lantaarnpalen”, hikte ze, en ik grinnikte mee. Ik heb een keer mijn excuses aan een lantaarnpaal geboden, toen ik er tegen aan liep, denkend dat het een persoon was, en ja, daar was dochterlief dus getuige van, uiteraard.