Een paar uur doorbrengen in Middelburg is niet bepaald een straf,  ik had samen met mijn moeder deze zaterdagmiddag een afspraak in de winkel La Vaca, hier gaf Jose Veldkamp,  vertegenwoordigster van het patroontekensysteem Lutterloh, een demonstratie.  Het was even zoeken naar een parkeerplaats aan de kade, en toen zijn we op goed geluk een straatje ingelopen op zoek naar de Herenstraat. De eerste dame die we de weg vroegen zei het goed,: “Eerste straat links en dan weer gelijk linksaf.”, maar dat het “gelijk weer linksaf” zo kort van de hoek van de straat af was, hadden we niet door, we hadden het veel te druk met om ons heen kijken en kletsen. Dus toen het -voor ons gevoel- eerstvolgende straatje niet de Herenstraat was, vroeg ik weer de weg. Helaas, iemand die niet uit Middelburg kwam, en de drie daarop volgende mensen bleken toeristen uit Duitsland en hadden ook keine ahnung. Ik schoot toen een ouder echtpaar aan die met hun kleinkindje in de buggy liepen (met overhaaste conclusies trekken moet je voorzichtig wezen, het kan een “tweede leg”-echtpaar zijn) , en zij stuurden ons terug, “Bijna tot aan die hoek daar, het straatje dat er vlak voor rechts loopt is het“, en al kletsend liepen we weer terug.

De Herenstraat is een steegjes-achtig straatje, niets verraad de aanwezigheid van een hele leuke naaimachine/stoffen/fournituren/wol winkel,  of toch, buiten de deur hangt een vlag en staat een paspop met een zelfgemaakt jurkje, en pas als je de etalage vol ouderwetse naaimachines ziet, weet je dat je goed zit. Vol verwachting op wat ons te wachten stond, stapten we ruim een kwartier te vroeg de winkel binnen; eerst vergapend aan de prachtige klederdrachtstoffen, de grote wand knoopjes, en toen ik kwijlend over de bollen wol hing, was mijn moeder letterlijk én figuurlijk al door de knieën gegaan voor potjes textielverf die op de onderste plank van de kast in de uitverkoop waren. Onverwachtse koopjes zijn het leukst.

Ik zocht 12 blauwe knoopjes uit voor de wereldkaart-jurk voor Suzanne,

de vriendelijke eigenaar (denk ik) hielp me, en gaf me het hele buisje met de resterende 6 knoopjes gratis, zag ik toen ik bij thuiskomst het zakje openmaakte. En dan zeggen ze dat Zeeuwen zuinig zijn, 3 euro cadeau gekregen 🙂 !  Verder vond ik nog een mes voor mijn grote rolmes en voor Suzanne een boekje over Naaien met de lockmachine, door Julia Hincks, volgens de eigenaar een geweldig boek, ( Librero ISBN 978-90-8998-442-5) en het laatste, dus was ik helemaal happy. Wat is dat toch met me als ik het laatste item in de winkel te pakken heb, maakt niet uit wat het is, het geeft mij altijd een geluksvogel gevoel :-).

De Lutterloh demonstratie van ruim 1,5 uur was voor mij niets nieuws onder de zon, (ongeveer wat hier in het uitgebreide demofilmpje te zien is, maar dan niet nagesynchroniseerd). We zaten met zo’n 10 dames en één man, gok ik. Dat van die man is geen gok, maar de hoeveelheid dames wel. Ik ben helemaal vergeten om foto’s te maken, dus ik kan geen hoofden natellen. We kregen zalige koffie, lekkere koeken gingen rond en er stonden chocolade eitjes op tafel. Na afloop kon men het systeem kopen, rollen patronenpapier of supplementen. Ook lieten veel dames hun borstmaat opmeten, niet op de bh-winkel manier, maar hoog over de schouderbladen en via de bovenkant van de oksels schuin naar voren over de borstjes, zoals hier geshowd wordt. Een dame leek ontzet dat haar bovenwijdte een stuk groter uitviel dan wat zij beweerde, volgens mij was dit dezelfde vrouw die tijdens de uitleg er prat op ging dat haar bovenwijdte gelijk was aan haar heupwijdte, beiden net onder de 100 cm. “Opschepper”, zei ik toen hardop, terwijl ik toch echt meende dat ik het dacht, maar de dames naast mij begonnen toen te grinniken, ai. Gelukkig kon de “opschepper” zelf er ook wel om glimlachen. Me and my big mouth.

Met het naar de uitgang van de winkel lopen ontdekte ik nog een zware kwaliteit ptt post stof (geen originele PTT postzak van jute), en toen ik hiermee in de rij bij de kassa stond te wachten, kwam mijn moeder aanlopen met een rol postzegelstof, en vooruit, daar nam ik dus ook een meter van.
Het is te dik voor patchwork, maar voor een tas, jas of eventueel kussenhoezen is het perfect. Ook zag ik Vlisco’s

die nu voor €5,- de meter weg gingen.
Maar niet met mij, want ik kreeg even een vlaag van verstandsverbijstering die positief uitpakte voor mijn portemonnee , maar negatief voor mijn lapjesvoorraad. O boy, en een spijt dat ik nu heb……
Ik moet maar denken dat begeren mooier is dan bezitten, je kan niet alles hebben.