Opeens zat ik weer op m’n blogspot blog, bij weblog kon ik niks posten, heel bizar, maar recht uit bed nog even kijken en hoera, ik zie het publiceren knopje weer, dus snel dan…

Gistermiddag was ik bij Rituals, ik merkte afgelopen weekend bij mijn dochters op, hoe lekker zacht hun huid aanvoelden na een scrub-beurt gevolgd door een maskertje, en dacht: “dat wil ik ook”. (keep on dreaming girl)    De verkoopster, een dame op hakjes kwam me al kirrend en rinkelend van de juwelen tegemoet, toen ik de winkel binnen liep, recht op de rij scrubcremes afstappend. Nog voordat zij haar riedeltje aan aansmeertechnieken had kunnen afdraaien, stond ik al bij de toonbank met mijn pot, en ik hoorde haar hakjes al tikkend mijn kant op komen.

Het was een andere verkoopster dan de vorige keer, en ze keek van de pot naar mijn gezicht, en zei toen dat het me vast heel erg goed zou bevallen: “Uw huid voelt fris en schoon aan na afloop, want deze crème schubt zonder problemen alle dode huidcellen weg”, en hierbij keek ze naar mijn gezicht alsof er lappen vol dood materiaal aan hing. Ik keek langs haar heen in de spiegel achter haar, en zag dat het best wel meeviel, met mijn kletsnatte haren langs mijn gezicht, geen dood weefsel te zien; oké, ik kon wel wat kleur gebruiken, maar zo beschilderd als bij de verkoopster, dat hoefde ook weer niet.

Met het inpakken bleef ze steeds met haar kunstnagels achter het lint hangen, en met de 2e poging lukte het haar het plakbandje vast te krijgen, zonder dat ze met haar nagel door het papier heen boorde; gruwels, ik wil er even niet aan denken hoe haar onderlijf er uit ziet, als ze klaar is op de wc met afvegen, haar billen moeten toch vol krassen zitten? Hoe pak je trouwens wcpapier vast, met zulke nagels, of wikkel je het om je hand? Nee, ik wil het trouwens niet weten, sommige zaken hoef ik niet te visualiseren, daar ga ik alleen maar van dromen.

Als jullie dit lezen zit ik vast al in Amsterdam, lekker Birdblocks onveilig maken met Joke, en ook binnen wippen bij H&W, een kroegentocht doen, lekker hapje eten ergens, en diep zuchtend op de weegschaal ’s avonds bij de DDC zeggen: “Nou zeg, nee, ik snap er niks van.”