Het begon al toen ik na het aankleden ontdekte dat ik 2 linker voeten had

wist niet dat dit kon. Ik wist trouwens ook niet dat we meer paren van dit soort sokken hadden, in exact dezelfde maat. Tim wist het wel, hij heeft 2 rechter sokken in zijn kast liggen, en volgens mij draagt hij ze ook met grote regelmaat, want die linker sokken liggen al heel lang in mijn kast.

Maar goed, zo begon een rare dag, en het had vannacht weer gesneeuwd, dus leek onze tuin op een sprookje, en ook de katten wisten het te waarderen. Ze schoten -tot aan hun oksels in de sneeuw weg zakkend- als halve garen door de tuin, Zipje speelde zelfs met Evelien door van de ene deur naar de andere te rennen, en net als ze open had gedaan, schoot hij weer weg. Na een uurtje waren ze uitgeraasd en vielen toen in coma op de bedden boven.

Mijn moeder belde, hopelijk mag papa morgen naar huis, hij vond het maar niks, nou lag hij op een kamer met allemaal van die oude kerels, had hij liever met jonge dames een kamer gedeeld? Niet zo goed voor het hart, lijkt mij.

Zopje kwam halverwege de middag met toegeknepen billen de kamer in en schoot naar de deur, mij heel benauwd aankijkend, en toen ik hem naar buiten liet, ging hij eerst op het gemakje genieten van het uitzicht. Of zat hij even moed te verzamelen, want om een plasje te doen, moeten de billen omlaag, brrr  Vlak daarop kwam de sneeuw weer met bakken uit de lucht vallen, niet normaal. Dit was het signaal voor Tim om zijn zussen van hun kamers te pesten door met sneeuwballen op hun ramen te gooien. Suzanne had niet veel nodig, en stond in een mum van tijd ook buiten, Evelien moest zich losrukken van haar studieboeken, en even later stapte ook Perry naar buiten. Ik zat achter de naaimachine, wilde nog even een paar naadjes afmaken, en ging daarna ook naar buiten, dik ingepakt. Je kon geen stevige sneeuwballen maken van dit poederachtig spul, maar wel een sneeuwpop, tenminste, dat dacht ik dat ze aan het maken waren. Ik hielp mee met de sneeuwschuiver, sneeuw aanvoeren, terwijl de kids hun kunstwerk oprichtte, een heuse lul met ballen. Voor de finishing touch maakte de geneeskunde studente de juiste inkepingen en toen was-ie klaar. Tijdens het nobele knutselwerk reden er een paar auto's voorbij, en hoe dichterbij ze kwamen, hoe groter de lach op hun gezicht, vooral de junioren in de auto's konden het waarderen. Ben benieuwd of die lul er morgen ook nog staat.