Zaterdagmiddag half drie, Sherlock lag boven te slapen toen ik mijn tuinschoenen aantrok en nog voordat ik de schuifpui opende stond Jon al bij me, hij is ook zo gek op tuinieren. Omdat er regen was voorspeld besloot ik alle tuinafval in de wasmand -die al jaren niet meer voor de was gebruikt wordt- te verzamelen, zodat voor het geval dat ik plots moest stoppen het water hier niet in zou blijven staan. Terwijl Jon de randen naliep om te zien hoeveel er af moest,

 Moet dit ook nog?

begon ik  alvast aan het stukje bij het korte paadje en ging door langs het terras

Behalve de rand maakte ik ook de voegen schoon van het witte terras, gelukkig vond ik de nieuwe krabber want die oude was niet meer functioneel en kon weg op de handgreep na

Ik was al aan het eind van het terras toen Jon verslag deed over zijn bevindingen

Zoveel bijen en hommels en zulks in de tussen de stenen uitgezaaide oregano, of wilde marjolein, het groeit hier al jaren en ik vind het wel wat hebben

En twintig minuten later was dit stuk al klaar, de rand langs de beplanting komt later echt wel

Op naar het volgende paadje met boze mieren als ik met het weghalen van gras ook hun nest verstoor. Moeten ze maar niet onder het pad gaan bouwen

De voegen zijn na het vegen ver leeg, gelukkig is manlief even op pad om zand te kopen om later in te vegen

En klaar met dit pad, ter hoogte van de vijver zit een flinke zonk, dit komt nog van meneer mol die een gang groef vanaf de vijver tot aan de schommelbank, net toen we nieuwe graszoden hadden laten leggen. 

Het is goed te zien hoever de geraniums over het pad heem waren gegroeid met hun wortelstokken, en onder deze wortelstokken lag een mooie laag compost wat gelijk tussen de planten belandde.

Ik ben nou pas een kleine anderhalf uur aan het werk, de lucht begint steeds donkerder te worden, maar het is nog droog dus ga ik door met het achterste terras

De teakhouten stoel is prachtig vergrijst, helaas is hij zo wankel en niet meer veilig voor mensen, maar wel voor de poezen, en dan is het ook goed.
Rechts van de stoel begin ik met de rand opzoeken, hij gaat schuil onder een bijna 5 cm dikke laag compost en gras

Ik eindig met een fantasievolle rand, niet recht maar ach, daar zet ik wel weer wat voor.

De voegen uitkrabben is een prettig dom werkje met snel eer van je werk als je de stenen weer als losse elementen ziet

Smaakt naar meer

Jon is er niet om aanwijzingen te geven, dus sla ik rechtsaf, even alle potten aan de kant zetten

Het is de moeite zeg, wat een rommeltje, heerlijk

Handenvol gecomposteerd blad haal ik van de randen weg, ook vol slakken en wormen, en ook hier verdwijnt al dit goeds tussen de planten. De eerste druppels vallen, jammer hoor. Opeens bedenk ik me dat het vandaag Pokemon community day was, en dat het om 17.00 uur zou aflopen; ik had nog tien minuten, en zet snel de app aan. De eerste Tepig die ik aantik is een shiny 🤩🤩🤩 en een minuut voor vijf tik ik de tweede aan.

Helemaal happy ga ik weer verder, een kinderhand is snel gevuld. Het regende heel zachtjes

Maar tijdens het schoonkrabben van de voegen ging het steeds harder regenen, ik ruimde snel op, de rest komt zondag.

Tijdens het water geven van de pannenkoekplanten in de keuken zie ik dat de grootste bloemknoppen heeft, joh wat leuk

De jonkies doen het goed, hoewel de laatst gemaakte stek

flink groter is dan eerder gemaakte stek, die misschien te snel vanonder de couveuse is gegaan om plaats te maken voor de nakomeling.
Rond tien uur kwam meneer egel weer kijken of het buffet geopend was, hij kreeg een schepje kattenvoer en smikkelde het met veel gekraak op,

Wat een leuke beesten zijn het

Jon en Sherlock genoten vlak voor het slapen nog van stukjes scharrelkip, wat een feest🎉 en we hoorden voor het eerst Sherlock echt miauwen, hij kan het dus wel. Misschien dat zijn stembanden geïrriteerd waren door wat er in zijn bekje gaande was, geen idee hoor, maar het is toch wat hè. En het viel me gistermorgen ook op dat de serieuze frons van zijn voorhoofd weg is, hij leek zijn wenkbrauwen naar beneden te drukken en nu niet meer. Ach jemig, wat moet dat manneke pijn hebben gehad. 😢 Te zien aan zijn lieve knuffels eind van de avond bij mij op schoot voelt hij zich nu helemaal senang, op die draadjes in zijn bekje na die hij af en toe nog probeert weg te duwen met zijn tong.