Samen eten

Samen (halverwege de middag!) slapen

Jon begint Sherlock zo leuk te vinden, dat als hij buiten is hem erbij wilt hebben. En Sherlock wilt maar al te graag, maar zolang hij zich nog vaenw van alles en nog wat rot schrikt en zich verstopt blijft hij binnen.

Zaterdag kwamen ze achter elkaar de trap afstormen, galoppeerden door de kamer, vlogen op en van de bank en eindigden spelend op de grond. Het ging zo snel, en aangezien ik echt niet de hele dag mijn mobieltje stand-by hebt om te filmen staat het laatste deel van het spelen er op. 

Zaterdagmiddag kwam Marta haar quilts ophalen, dit was dus nummer drie, pfew, klus geklaard.

ik had vrijdagavond de laatste hand er aan gelegd, ben dus wel iets intensiever in de stitcherie blokjes gaan quilten, heel precies langs de borduurlijntjes mikken vergt concentratie, dus tussen elk blokje in even goed de schouders en nek los maken

Het is subtiel, maar je ziet het verschil wel van dit

Naar dit, waarbij ik langs het bloemen lijntje heb gequilt, amper zo te zien

en ook het mandje kreeg steekjes toen het juiste kleurtje was gevonden.

Marte was er heel blij mee.

Ik zag zaterdagavond een gezond uitziende egel in de tuin banjeren, hij kreeg gelijk wat kattenvoer (brokjes kip) van me, en een herrie dat hij maakte tijdens het eten. Jon wilde mee eten, maar zag er bij nader inzien vanaf.

Zondagochtend zette ik de kamerlinde buiten, hij kreeg een beschutte plek waar hij het vorig jaar ook reuze naar zijn zin had

Met de weersverwachting van tropische temperaturen de komende dagen vond ik het een strak plan om vanaf zondagavond de katten in de garage te laten slapen, zodat we de schuifpui voor het slapen gaan even goed open kunnen zetten. En de garage is lekker koel, met genoeg slaap- en speelruimte, helemaal nadat ik het had opgeruimd. De bak van Sherlock staat rechts, zodat hij het niet kan missen.

De andere bakken staan achter mijn fiets, meer privacy.


De rode loper ligt uit, dit stuk kwam uit het huis (slaapkamer) van Yvonne en Tim die er niet zo van gecharmeerd waren. Jon vindt het prima, hij ligt er graag op.

En de kussens zijn opgeklopt

Nu moest ik alleen Sherlock nog zover krijgen dat hij de garage in durfde te lopen, ik keek gistermiddag of het lukte door ze te lokken met een beetje vis uit blik. Nou, terwijl ik het blikje open maakte stond Jon al te juichen, Sherlock kwam op zijn gemiauw af, zag hoe Jon om mijn benen stond te draaien en deed hem na. Zo schattig. Jon gromt niet meer, hij laat toe dat Sherlock tegen hem aan leunt tijdens het samen lopen naar de keuken,  weer een grote stap: if you can’t  beat them, join them. Lang leve Sherlock’s volharding, de schat.

Toen ik met de twee schaaltjes naar de hal liep rende Jon voor me uit naar de garage, Sherlock dook de trap op en keek hoe ik de garage in liep, terug liep met het schaaltje voor zijn neus houdend met Jon ongeduldig voor mijn voeten lopend, en toen weer terug de garage in. Toen ik de schaaltjes op de grond tegen de kast neerzette kwam Sherlock er aan rennen en nam plaats naast Jon. Terwijl ze samen lekker zaten te smikkelen liep ik rustig de garage uit, zachtjes tegen Sherlock pratend dat hij lekker moest blijven eten, dat er niets aan de hand was, want hij schrok toen hij zag dat ik weg liep.

Na een tijdje  Jon vanuit de garage aanlopen, draaide bedelend om mijn benen, want serieus, er zat slechts een halve portie in zijn schaaltje, maar nee, dit was het jongen, vanavond krijg je weer. Ik liet hem via het keukenraam naar buiten, en zag Sherlock een paar keer terug de garage in lopen, de schaaltjes waren zo schoongelikt, ze konden gelijk weer de kast in.

Tijdens de voetbalwedstrijd besloot ik de oprit verder schoon te maken, ik had eerder al vanaf de poort tot net voorbij de bolacacia de voegen schoongekrabd, verder ging niet vanwege de snuifdoos die in de weg stond. Deze parkeerde ik even een parkeervak voor de deur, en ging aan de slag, na een tijdje hoorde ik gejuich uit huizen komen, en later nog een keer, en toen ik opruimde omdat het te donker werd en te laat, hoorde ik weer opgetogen geschreeuw vanuit vele huizen komen. En opeens liepen er weer mensen buiten met honden, reden er toeterende auto’s door de wijk.

Sherlock zat op de bovenste trap tree naar beneden te kijken toen ik langs liep, grote ogen, ik hoop niet dat hij onder de bank lag toen het eerste doelpunt viel, want DH gaat heel erg op in het spel. Jon kwam aanlopen, likte zijn lippen even af om zijn wens duidelijk te maken en ging voor de zekerheid ook bij het aanrecht zitten. Sherlock kwam op het gebedel af en zo kon ik ze allebei nog even kroelen en knuffelen. Ze liepen zonder aarzeling voor me uit de garage in, en terwijl ze aten liep ik weer de deur uit, deze keer deed ik hem dicht en voelde me in een jubelstemming. Heerlijk, de schuifpui in de woonkamer ging gelijk wagenwijd open, ik gaf de egeltjes hun eten en tijdens een film kijken hoorden we ze er lustig op weg knabbelen.

En na een gelukkig nog frisse nacht kwamen de mannen heel rustig uit de garage, nou ja, Jon kwam rustig aanlopen en wilde gelijk naar buiten, Sherlock schoot langs mijn benen naar boven toen ik de garage uitliep. Er lagen geen plukken haar, en de bak was gebruikt, helemaal happy. Ik vraag me af hoe Sherlock gaat reageren op de ventilator als ik deze aanzet, ik zal hem maar eerst zonder aan te zetten in het zicht zetten, dan kan hij hier alvast aan wennen, want elke verandering maakt hem weer schrikachtig. 

Jon is net binnen gelaten via de schuifpui, keek onder de bank en is toen gaan miauwen in de hal, Awh, roept hij Sherlock?  Hij lag onder ons bed toen ik net nog boven was, en jawel, piepend komt hij de trap aflopen.