Het avondeten is altijd een lust voor het oor, meestal ook voor de smaakpapillen, hoewel hier wisselend over gedacht wordt, maar het hoogtepunt is vooral het natafelen. Als de buiken vol zijn en de borden nagenoeg leeg, komen de leukste of smerigste (of leuk én smerig) verhalen boven tafel; over vrienden, school, geschiedenis, economie, artiesten, seks, enge ziektes, vieze filmpjes -en dan bedoel ik de ‘hand-voor-de-mond-want-getverderrie-hoe-vies’; je kan het zo gek niet opnoemen of we hebben het er wel eens over. Vanavond zette Evelien haar lappie op tafel om ons iets te laten horen van de X-factor en dit was mijn uitzicht het swingde de pan uit, ook al vond Perry het volgende nummer niet zo leuk, het half volle bord naast Perry is van onze Suus, die een half uur voor het eten nog een opgewarmde stroopwafel naar binnen had zitten werken; dat wilt wel vullen.

Helaas was het toetje – creme brulee- dramatisch mislukt, het was meer een drinkvla met een zeer plakkerig laagje gebrand suiker op de top, wel lekker, maar niet zoals het hoort. Volgende keer doe ik het volgens dit recept, we hebben nog geen brander in huis, maar wel een branddeken, het begin is er.

Vervelen doen we niet snel hier in huis, soms ook geholpen door slordigheid, waardoor er op het allerlaatst nog gejakt en gejaagd moet worden, zoals afgelopen zaterdagmiddag. Suzanne zat heerlijk in haar pyjama op haar kamer te tekenen toen om kwart voor 2 haar streetdance-lerares belde, met de opmerking dat ze allemaal op haar zaten te wachten. Ik gaf de telefoon aan Suzanne die lichtelijk in paniek schoot; om 2 uur zou er een optreden beginnen en zij was eigenlijk onmisbaar bij een deel van het optreden, waar ze met z’n vieren moesten dansen. In 5 minuten was ze aangekleed, haar sokken en schoenen trok ze in de auto aan en om klokslag 2 uur holde ze de bibliotheek in het centrum van de stad binnen, terwijl ik op het overvolle parkeerplaatsje haar nakeek. Gelukkig reed er toen net iemand weg en kon ik parkeren, om ook naar het optreden te kijken. Van het thuisfront wist niemand waar we waren (ik had mijn mobieltje, horloge en bril in alle haast op tafel laten liggen), en toen we een uur later thuis kwamen moesten ze hard lachen toen ze hoorden waarom we zo abrupt de deur uit waren geschoten.

Vanavond half 11 zat ik tv te kijken, toen ik een kreunend gekrijs hoorde; het waren niet Zipje of Zopje, (klik hier op bosuil en lees dan verder) maar de bosuil die in een boom vlak achter onze tuin zat. Ik heb de schuifpui een beetje open gezet en heb wel een half uur zitten genieten van het geroep van het beestje, onze eigen spookjesbos.