Kan je zomaar opeens hebben he, de naaikriebels, maanden naai je geen enkel kledingstuk en dan een heel stel op een paar dagen tijd, en zo zag de tafel in de woonkamer er zaterdagmiddag uit

Dit was na het maken van oa een knaloranje lycra sportbroek voor Suzanne, (ik laat alleen het patroon zien, in Amerika besteld en binnen een week binnen), het is een heel fijn patroon met perfecte pasvorm en in zoveel maten, van super klein en skinny tot morbidus obese. Het mooie van dit patroon is dat er geen middenvoor naad in zit, dus exit cameltoe.

Ook een bloesje voor mijzelf gemaakt van een batikstof

waarbij elk rondje met een machinaal kettingsteekje geborduurd was, ik heb het bijna allemaal verwijderd op een stukje op de rug-mouw en het zakje na, want het was me te druk en de diagonale borduurtjes voelden aan de binnenkant op de huid te hard aan. Het is een mooie batik waarvan ik de restjes in een quilt kan verwerken.

En een nog niet affe T-shirt model jurkje voor Suzanne waarvan hier een foto van de achterkant, een opening tot halverwege de rug, zodat haar tattoo die van nek tot stuitje loopt mooi te zien is. 

Het afmaken moet even wachten tot de machines terug zijn van de reparateur, wat er zaterdag gebeurde was een gevalletje “goden verzoeken”: Janny van de bee uit Heerle mailde naar de groep dat haar naaimachine binnenkort opgehaald wordt door een meneer die de naaimachines onderhoud, en wie hier gebruik van wilde maken kon deze bij haar inleveren, dan ging dat gewoon in één moeite door. De machines zijn meestal binnen een week weer terug, dus dat zou mooi uitkomen, vlak voor de laatste bee.

Op dat moment was er met mijn machines nog niks aan de hand, ik was druk aan het naaien maar dacht erover om Janny maandag hierover terug mailen dat ik graag gebruik wil maken van haar aanbod. Het leek wel alsof mijn Pfaff naaimachine er lucht van had gekregen, hij begon zaterdagmorgen opeens te zoemen en even later -toen ik stopte met gas geven- maakte hij elektronische geluidjes alsof hij steeds heen en weer schakelde tussen programma’s. Hij naaide verder nog gewoon goed, dus ik kon mijn bloesje afmaken.  

Ik was later die middag boven met het geknipte tricot jurkje van Suzanne op de overlocker bezig, en mailde tussendoor ook even naar Janny om door te geven dat ik mijn naaimachine graag wilde laten nakijken, en dan mocht mijn overlocker ook voor een beurt weg. Ik ging er vanuit dat het jurkje dan klaar zou zijn, dus prima toch? Met het aflocken van een naad begon hij toen toch ook spatjes te krijgen!  Als ik gas losliet naaide (en sneed) de machine gewoon door, weliswaar op een iets rustiger tempo, maar toch linke boel, toen dat gebeurde gaf ik van schrik een gil alsof er een spookrijder op mijn weghelft reed. Een kalme “Gaat het?” klonk uit de werkkamer naast mijn naaikamer, Loki keek even op en sliep verder, en ik probeerde het euvel te verhelpen door stekker eruit en weer terug in te doen,  maar het hielp niet. Tot zover mijn technische kennis op elektronisch gebied. Ik had nog maar een paar naadjes te gaan, maar wilde het jurkje niet verprutsen en ben ermee gestopt. Kortsluiting in het gaspedaal vermoed ik, maar ik ga er niet zelf aan prutsen.

De machines zijn weggebracht, op de heenweg ging ik even langs Pimmetje op de markt om een sluiting te halen en ontdekte dat hij Serafil overlock garen van Amann verkoopt, ook heel fijn als garen om in de spoel te doen, en je doet er een eeuw mee!

Bij thuiskomst heb ik als troost om mijn favoriete machines een week te moeten missen een red velvet cupcakeje bij de koffie genomen,

zondagmiddag had ik er nog even gauw 25 gebakken voor Suzanne om op werk te kunnen trakteren, plus een lading van die Cream-cheese topping gemaakt, ze had ze niet allemaal meegenomen; ze vielen goed in de smaak liet ze me maandagmiddag weten. Allemaal blije gezichten.