Zo voelde ik me de afgelopen dagen, lodderig; te moe in mijn hoofd om me ergens ook maar langer dan 5 minuten op te concentreren en toch weer niet ziek genoeg om de hele dag op bed te liggen. Dus gestrekt in mijn luie stoel, zonnetje in mijn gezicht en af en toe een filmpje pikken of een stukje breien afgewisselt met een stukje stitcheriewerk, katje op schoot, natje bij de hand.

Ziek zijn op deze manier is behelpen, maar je komt wel toe aan momenten van reflectie, zoals vanmorgen: ‘k voel me een hele pief als ik uit bed kom, denk er na het douchen wel anders over en na het plichtmatig klaarmaken van een brunch plof ik neer in mijn luie stoel en voel -als ik mijn ogen dicht doe- mijn hoofd steeds dieper wegzakken, terwijl de kamer nog in mijn hoofd rondjes aan het draaien is, en ik zucht opgelucht dat ik eindelijk zit: "hèhè". En dan gaat die grijze massa op volle toeren draaien, zin en onzin fantaseer ik door elkaar

Zo zal dat vast ook voelen-zo bedenk ik me- als ik op mijn 93e in mijn luie stoel plof nadat ik even tevoren eindelijk de 5 dagen tevoren genuttigde chilischotel -specialiteit van de kok van het verzorgingshuis- langs de juiste weg naar buiten heb weten te persen, dan maar weer aambeitjeszalf door die lieve broeder laten aan-/inbrengen, so be it. De rest van het personeel zal er ook blij mee zijn, het klaart de lucht, om het netjes te zeggen.

En zo lig in in mijn stoel opeens te grinniken, zomaar een gedachtekronkel.