Een zucht van verlichting toen ik het koele windje door het huis liet waaien woensdagmorgen door alles tegenover elkaar open te zetten. Wel moest het na een uurtje weer alles dicht, want ik mocht naar de fysio en aansluitend naar de fitness.

Bij de fysio kreeg ik 2 man aan mijn lijf (man was fysio en had de vorige keer een vrouwelijke manueel therapeut gevraagd te kijken); "eerst moet die ene spier losgemaakt worden", zei de vrouw, en ze duwde over 'die ene spier' die links van en evenwijdig aan mijn wervelkolom liep van schouderblad tot stuitje; het leek alsof ze met een potlood de spier wilde strippen, en ik riep "Jeetje wat een kreng, wat doe je nou!", en met 'kreng' bedoelde ik het gevoel wat verre van aangenaam was, maar dat wist de dame niet, en ik legde het snel uit, en ze schoot in de lach.

"Sorry, maar het moet even gebeuren, hij moet los komen," zei ze, en weer duwde ze in een vloeiende beweging over mijn rug. "Nou, aan jouw duwkracht zal het niet liggen, die spier houdt zich uit pure angst wel slap als je er nog een keer over heen gaat.", en toen ze gelijk erop mijn klam geworden rug weer aanviel, zei ik: "wel handig als je een rotdag hebt, en je wilt afreageren, je zegt gewoon dat de spier wel erg vast zit.", en ze proestte het uit, "je hebt wel humor, gelukkig." Ik kan moeilijk anders he, met losgekoppelde bh in mijn slipje op de buik op een bank, ik had die haak aan het plafond al gezien, en de leren riemen naast het bureau, Joost mag weten wat er nog meer in het verschiet lag, ik kon alleen maar hopen.

Maar nee, na de 4e aanval was de spier -o wonder- opeens soepel, en inderdaad, ik voelde het verschil ook, maar toen kwam het, er werd het onmogelijke gevraagd aan mij, terwijl ik nog op mijn buik lag: strek de wervels die tussen schouderbladen zitten zo ver mogelijk uit, terwijl je je bekken gekanteld houdt en je schouders niet naar achteren trekken, nek gestrekt en vooral doorademen. Uh, zeg dat nog een keer.

Het is alsof je me vraagt mijn linker voortand op te trekken, dat kan toch ook niet?

Ik duw wel op de plaats zodat je het kan visualiseren, en nog voordat ik "nee, raak me niet aan" kon roepen, duwde ze zachtjes op de betreffende wervels, "dit moet plat en staat nu wat bollig". Welja, ga je me nu ook nog beledigen. Weer gegrinnik, concentreren, zoek die spieren die daar beweging in kunnen brengen. Nou, het moest uit mijn tenen komen, doorademen lukte me al niet en rood aangelopen kreeg ik het opeens voor elkaar. "Nou, en dat 2 keer per dag een stuk of 10 keer oefenen." 

Ga d'r maar aan staan! Ik heb gelukkig nog een paar keer mogen oefenen mét en daarna zonder handoplegging, maar was bij thuiskomst wel bang dat ik het niet meer kon doen. het is geen simpele "kantel je bekken maar" beweging, het is zo subtiel.

Ik was nog steeds klam van angstzweet toen 20 minuten later de fitnesscoach me op haar beurt ook een half uur lang afbeulde, de zweep ging er echt over deze ochtend! Ze zag er goed uit, net even terug van toeren met Toto, Brussel, Amsterdam en Londen, waar ze deel uit maakt van de crew (iets met logistiek meen ik), en ze bruiste van energie. En zo tussen de concerten door doet ze haar werk als Personal trainer, in een iets afgeslankte vorm, 1x per week ipv 2x, nou ja, kan ik effe bijkomen.

Nee, geef me dan maar de hexjes, lekker visueel, je ziet resultaat voor je ogen, en er komt maar een beetje bloed, zweet en tranen bij van pas, als je het goed doet. En dat doe ik.  

2 stuks heb ik gisteren gemaakt, toen ik na de fitness helemaal keikapot thuis gekomen was. De tuin heeft het noodweer van dinsdagavond/nacht gelukkig overleefd, geen storm of waterschade, en oja, het wondje aan Zipje zijn pootje bleek de volgende dag al niet meer te zien, dus zo erg was het niet.

Hier nog een liedje van Toto,