Puk hield mijn lief in de gaten die lag te slapen, hij was gefascineerd door de (ademhalings)bewegingen onder de deken, zo schattig, hij bleef minutenlang zo liggen, met zijn pootjes op zijn baasje steunend.

En over steun geschreven: ik heb me gisteren afgemeld voor het Belgisch quiltweekend dat over twee weken van start gaat, ik wil mijn lief niet alleen thuis laten.   Er is dus een plaatsje vrij gekomen in het mooie hotel met fijne bedden en overheerlijke maaltijden van koude en warme buffetten, aan de Belgische kust, en wil je mijn eenpersoonskamer overnemen, neem dan contact op met mij of met Katrien Pattyn

Gistermiddag kon ik een bestelling ophalen bij BabyPark hier in Roosendaal, en omdat ik ook even wilde kijken hoe die slaapzakken met uitritsbare mouwtjes eruit zagen, liep ik voorbij de klantenservice door de winkel in. Het is half 5 en er lopen nog een handje vol volwassenen rond én een stuk of vijf kleine kinderen die de winkel zo te horen als speeltuin beschouwen.

Terwijl ik naar de allerschattigste kleren sta te kijken loopt een stel van begin dertig langs en hoor ik de man zeggen: “Nog een reden om niet aan kinderen te beginnen,”  en ze kijken fronsend naar een jochie van een jaar of acht die hard roepend achter zijn iets jongere zusje aanrent die op de toppen van haar longen gilt. Halverwege de grote trap midden in de zaak staan een meisje van een jaar of zes te gillen en roepen, en even later lopen er twee kinderen gillend de trap af. 

Ik loop pad in, pad uit op zoek naar de slaapzakken, me ondertussen verbazen over de hoeveelheid spullen voor de baby, holy shit, en ik dacht vroeger dat Prenatal al veel keuze had.

En al die tijd gillende, roepende en rennende kinderen in de buurt, waar zijn de ouders? Twee kinderen komen joelend achter elkaar aan recht op mij af rennen, ik kijk de voorste, echt een straatschoffie in spe, streng aan. Hij lijkt niet onder de indruk, maar neemt toch een ander gangpad, zijn zusje duikt weg bij in de rij van de knuffels.

Winkelpersoneel loopt gewoon rond en lijkt het heel normaal te vinden en laat de kinderen hun gang gaan, zou dit zijn omdat ze klanten kwijtraken als ze de kinderen tot de orde roepen? Zulke ouders zijn er echt, de “waar bemoei jij je mee, dat zijn mijn kinderen, het is niet aan jou om er iets van te zeggen”,   en opeens zie ik de moeder. Het kleine meisje trekt klagend aan haar lange jurk waar een beetje bolle buik haar zwangerschap verraad, maar ze wordt met een handgebaar weggestuurd naar haar grote zus, ik schat ze op een jaar of elf, die verveelt tussen de wandelwagens staat te kijken op haar telefoon, en zuchtend haar zusje een andere kant op duwt, “ga maar daar spelen”.

De zeer ontevreden kijkende zwangere vrouw met een grauw gelaatskleur passend bij haar gewaad ratelt de hele tijd in haar moederstaal tegen een zo mogelijk nog bitter kijkende oudere vrouw met diepe verticale groeven over haar hele gezicht, vermoedelijk haar moeder waar zo te zien alle levenslust uit is verdwenen (ik wil niet denken aan de achtergrond van onderdrukte vrouwen van andere culturen met middeleeuwse opvattingen -waar FVD-er Baudet naar terug wilt gaan- die ook in Nederland wonend hier niet aan kunnen ontkomen zonder verstoten te worden of achtervolgd, of vermoord), ze lopen sloffend op muiltjes naar de volgende groep kinderwagens, een stukje verderop, en negeren het geren en geroep van de kinderen. 

Onvoorstelbaar.
Kinderen moeten in een winkel aan de hand, of in ieder geval vlak naast je lopen en rustig zijn. Ik hoorde iemand een keer in een soortgelijk geval vergoelijkend zeggen dat kinderen gewoon kind moesten kunnen zijn. Ja zeker, maar niet in een winkel, en dat heeft met opvoeding te maken, en niet alleen van het kind maar ook van de ouder. 
Ik houd mijn hart vast voor de toekomst, wanneer deze kinderen de wijde wereld in gaan. De jongens gaan vast wedstrijden houden met hun (of gehuurde) auto’s wie het snelst een route door de stad kan rijden, waarbij rode stoplichten uiteraard worden genegeerd. Dit is al een paar jaar gaande in onze stad en het lijkt sinds de lockdown achter de rug is weer steeds erger te worden.
 Ik kwam er op de terugweg eentje tegen, mij rechts inhalend om lekker door het rood te knallen, de auto die door het groen ging kon gelukkig op tijd stoppen. Een andere stadsgenoot haalde door dit gedrag het nieuws nadat hij een jonge vrouw en haar twee kinderen had vermoord met zijn auto. Hij overleefde de klap, laten we hopen dat zijn vriendengroep plots het licht hebben gezien en zich als verantwoordelijke volwassenen gaan gedragen zonder voorplantingsdrang. Maar ik heb er weinig fiducie in.