Toen ik gistermiddag de vuurdoorn/Euonymus toren plat zag liggen, wist ik wat me te doen stond 
Hij hing als een dronkeman half over de tuinbank

De paal eruit halen ging redelijk vlot, hier en daar moest ik het om de paal gewikkelde kippengaas losknippen, uitkijken voor de doorns. De balk werd weggelegd voordat ik er over zou struikelen

en toen ik de struiken rechtop zette, hadden ze last van slappe beentjes en moest ik de boel toch weer stutten met twee stukken hout. Dat de grote balk er uit is scheelt wel in gewicht, het lijkt stabieler te staan zo maar het  verdient geen schoonheidsprijs;  zodra de bloei klaar is zal ik hem in hoogte halveren, denk ik.

Jon was opgelucht dat deze klus af was, even de spanning uit zijn lijf rekken

Het was zalig zo op de schommelbank heerlijk in het zonnetje uit de wind met een kat in de nek

Genieten van het uitzicht

Jon zat ondertussen aan mijn haar te plukken, de niet grijze haren moesten er zo te voelen uit, gelukkig was hij snel klaar

Ik wilde in een paar houten blokken gaten boren om nog een bijenhotel te maken, maar daarvoor had ik de workmate nodig, en die stond links in de hoek van het tuinhuisje, en laat die nou bomvol staan met spullen, niet normaal! Dus ging ik hier aan de gang, reorganiseren en opruimen. Ik had zo’n haast om te beginnen (voor het geval ik me zou bedenken) dat ik geen foto heb gemaakt van de puinzooi. Maar neem maar van mij aan: je kon maar 1 stap naar binnen zetten en dan moest je al iets opzij schuiven. Eerst alle grote stukken eruit, en toen struikelde ik bijna over een grijs rek, een paar jaar geleden gekocht bij de kringloopwinkel, het leek me een handig ding en ooit zou ik er een functie voor bedenken. En voila! Ik heb hem hoog genoeg gehangen om er je gezicht niet aan open te halen mocht je er te dicht langs lopen.

Rechts in de hoek achter de witte opbergbak opruimen leverde een verrassing op, muizen hadden hier duidelijk overwinterd. Er was een grote vogelvoerbal op de grond gevallen naast de bak, de netjes met pitjes, pinda’s en zaden die hierop vast zaten waren geplunderd, de pindadoppen en lege zonnebloempitjes lagen in de hoek als matras. Het gaatje in de hoek was denk ik hun achterdeur.

Voorzichtig om zo min mogelijk te stuiven veegde ik het op, Jon keek of ik niks was vergeten. De geur van muisjes hing nog in de lucht, vooral bij dat gaatje

En eenmaal alles weer op z’n plek en goedgekeurd

ging ik verder met de andere hoek, waar de workmate stond, hup naar buiten ermee, en even alles wat in die hoek niet thuishoort opruimen in de stellingkast er naast proppen

De hoekplankjes had ik 5 jaar geleden gemaakt, bedoeld als slaapplek voor de katten, maar het werden opbergplekken voor sierpotten en zooi. Eén plank kreeg ik leeg en hup, gevuld

Het eraf springen was best spannend vond ik, of leek het maar zo omdat Jon zo treuzelde, dus maakte ik snel een opstapje voor hem. Voor de foto zette ik hem er op, maar hij klom gelijk door naar de hogere plank, hij ging echt niet wachten tot ik een foto had gemaakt. “He, verrek, daar is nog een verdieping om op te springen, maar niet nu want ze kijkt”.

Vanuit hier kon hij ook de electra leidingen en stellingkast beter bekijken

En besloot toen toch maar even voor de fotoshoot naar beneden te komen,

Het was krap, dit plankje, hij raakte met zijn poepertje de hogere plank, gelukkig was deze splintervrij,  het ging goed zolang hij het rustig aan deed

Oh verrek, nog een plankje, jammer dat het zo vol staat

Ja okay, daar moet ik nog aan werken, net als de bakken die er onder staan, 

Ik weet dus wat me te doen staat vandaag, er kunnen gelukkig heel veel plastic bloempotten weg, dat zal ook ruimte scheppen, en kijken of ik nog wat ophangpunten aan de plafondbalken kan maken. En dan misschien ook nog een bijenhotel maken, want daar was het mee begonnen, met gaatjes willen boren.