Gisteren begon voor Evelien het nieuwe normaal, na 7 weken staat ze nu weer op eigen benen, precies zes weken na de operatie;  ze had vorige week een paar dagen op zichzelf wonen (ze mag nog niet werken) proefgedraaid en dat smaakte naar meer. Nog even de kalender doornemen met Jon, zodat alle neuzen dezelfde richting opstonden.

Ik had al last van empty nest syndrome toen ik ze knuffelde bij het station, maar wetend dat we ze volgende week weer zien vond ik dat ik me niet zo moest aanstellen. Tegenover het station begon de lucht er dreigend uit te zien, maar er kwam slechts een flauw gespetter uit wat maar een paar tellen duurde.

Gelukkig maar, want die middag zou ik voor het eerst in lange tijd (een jaar?) weer naar de bee van Quiltshop Leur gaan, ons clubje was op een paar dames na compleet en zou hierom buiten moeten zitten, veiligheid boven alles

Miranda trakteerde op appel/notentaart met appels uit eigen tuin, het was zeer smakelijk

Monique kijkt of ze niemand is vergeten drinken te geven, terwijl Hennie haar prachtige Tumbling Blocks quilttop showt

Zo mooi

Ik had mijn breiwerkje meegenomen, Marry maakte deze foto (alle foto’s die ze had gemaakt en ik mocht gebruiken in mijn blog heb ik van haar naam voorzien)

Agaath zat naast me te werken aan haar romantische hexagonnenquilt

Elly en Marry zaten links en tegenover me, klaar voor de start

Ik had mijn heksen meegenomen om te showen


En uiteraard ook de GBR

Ze vonden hem in het echt veel mooier dan van de foto’s, de kleuren zijn zachter

Vandaag ga ik hier weer verder aan quilten, maar ook stofzuigen en dweilen. Afgelopen weken vond ik geregeld bloedvlekjes op de tegelvloer, ik weet dat Jon en Sherlock af en toe pittige stoeipartijen hebben en dacht dat het plekje op Jon z’n rug af en toe weer bloedde, ook al leek het elke keer dat ik keek dicht. Tot ik donderdag opeens iets roods zag onder het voorpootje van Sherlock. “Een bloedend kussentje moet uit zichzelf genezen”, mailde de dierenarts me toen ik hem deze foto opstuurde, en als hij er nou veel aan zit te likken kan Metacam helpen. In de gaten houden dus. Hij had er geen last van gezien het vele rennen en spelen dat hij deed. Gisteren was het plekje al dicht, hopelijk blijft het zo.

Donderdag heb ik de tas van Evelien gerepareerd, ik had er al een aparte voering van stevige stof met een ritsvak voor noodmedicatie ingemaakt die ze altijd bij zich moet hebben, plus steekzakken van plastic, maar deze laatste waren na vijf weken gebruik al uitgescheurd, dus haalde ik de boel los en maakte de steekzakken van een grijszwarte quiltstof

Dit smaakt naar meer, ik wil ook zo’n tas, dus driemaal raden wat ik de komende week ga doen 😀. Jon vindt het prima, liggend onder zijn rugverwarmer, de pers nog heet na gebruik, hij ligt echt te genieten.

De Phlox bloeit nog steeds, de plant is zeker 150 cm hoog, de takken aan de buitenrand had ik in April een stukje korter geknipt. De kaasjeskruid (de roze bloemen helemaal rechts op deze foto) is helaas niet zo uitbundig gegroeid, deze houdt duidelijk meer van hete droge zomers.

Sherlock volgt me op de voet door de tuin en laat zich nu ook buiten aaien en heel kort oppakken

Geen stukje grond te zien rond de vijver, dus ook amper kans voor inwaaiende onkruidzaadjes om te ontkiemen. De Japanse anemoon bloeit al zacht roze, links in beeld, en de Sedum herbstfreude staat op punt van bloeien,  rechts op de voorgrond.

Het is genieten in de tuin, wel uitkijken waar je loopt want de dikke bruine naaktslakken lopen na een buitje massaal op het gras; van geen wonder dat de maden uit de groencontainer kropen nadat ik hier twee dagen eerder gemaaid gras in had gekiept. Blerk, vieze beesten, ze stinken zo he.