Gistermiddag was ik weer bij de kleintjes, ik wilde kijken of ze alle neergelegde snoepjes hadden gevonden en stond bij het raam plots oog in oog met Puk die op de vensterbank achter het gordijn zat. Hij zat als een bolletje wol en keek me strak aan, en toen ik me bewoog sprong hij wild omhoog de gordijnen in en dook toen vlak langs me heen de kast in, ondertussen een windje latend van schrik. Awh, zo erg (de schrik, hoewel dat windje er ook mocht wezen, pfew). Maar dit is dus geen katje dat zich zomaar laat aanhalen of oppakken, er zit teveel stress in dat koppie, het is ook niet niks wat er in die paar maanden van zijn leventje is gebeurd. 

De kast inglurend hoorde ik gestommel en geritsel achter de versterker. Omdat ik niet wist wat er nog meer achter de versterker zat en ik me zorgen maakte over de veiligheid van de kleintjes, besloot ik een paar uur later de versterker weg te pakken. Hiervoor moest ik eerst voorzichtig de legplank boven de ladeblok eraf halen, want de versterker kon alleen maar weg door het over de lade blok te tillen. Met het kantelen van de legplank hoorde ik gekrabbel en geblaas en in een ooghoek zag ik Fay voorbij schieten, ze verdween onder het bed.
Puk zag ik pas toen ik de versterker optilde, hij zat als een aandoenlijk bolletje grijze wol met grote ogen heel stil naar me te kijken, ik deed net of ik hem niet zag (vandaar ook geen foto’s, ik wilde hem niet laten schrikken). Het geritsel wat ik eerder had gehoord bleek afkomstig van een meterslange witte boa in de verpakking van de carnavals winkel te zijn. Ik trok het voorzichtig naar me toe om Puk zo min mogelijk te laten schrikken, en schoof even later een opgevouwen zomerquiltje naar hem toe, in de hoop dat hij hierop gaat liggen als hij zich wat meer kan ontspannen.

Ik heb een begin gemaakt aan een gehaakte col van dezelfde wol van Lana Grossa als waar ik het vest van heb gebreid, deze foto is een screenshot van de YouTube link hieronder

hier de uitleg in beeld, duidelijk maar die lange nagels leidden me erg af, ik kon alleen maar denken aan hoe onhandig en onpraktisch het er uit zag, terwijl de draagster van deze nep nagels zich vast super elegant voelde. Het is een makkelijk patroon, maar dan moet je ondertussen niet een Spaanstalige film willen volgen, dat lukt niet.

Vanmorgen liep Jon met me mee de poezenkamer op, en even later hoorde ik van beneden het klagelijke gemiauw komen van Sherlock die ons kwijt was. Ik riep hem, en al miauwend kwam hij naar boven. Hij heeft zo’n schattig zielig klinkende miauwtje, hij is erg toonvast en heeft longen van een diepzeeduiker, hij kan de toon heel lang aanhouden. Sherlock is de laatste dagen een beetje van slag, vreemde geuren in het huis maakte dat hij wat schrikkerig reageerde en langer dan anders buiten was. Na eerst een tijdje de geuren te hebben op gesnuifd die uit de kamer kwamen durfde hij het na een paar pogingen aan, vooral nadat hij Jon hoorde rommelen op het speelkleed. Hij had een naar catnip ruikende speeltje gevonden en was helemaal lyrisch in zijn spel.

Toen Sherlock naar binnen liep, ging Jon even op de gang staan, teveel opwinding.
Sherlock snuffelde de grond af en zijn getrippel lokte Fay, die haar kopje om het hoekje van de kast deur stak.

De kennismaking verliep zonder geblaas, gegrom of gemep, zo lief 🥰

Na wat neuzen en ruiken schrok Fay van mij, ik bewoog, en dook terug de kast in, Sherlock checkte nog even snel de etensbakjes. Fay’s nieuwsgierigheid overwon haar angst en ze keek weer naar hem.

En toen wilde Sherlock de kamer uit. Sherlock eruit, Jon erin ook al duurde dat even want oeh, een roodharig meisie☺️

Spannend. Heel behoedzaam liep hij naar haar toe, even gingen zijn rugharen wat omhoog. Ik aaide hem over de rug en blijkbaar had dit een kalmerende invloed op hem, zijn haren gingen weer plat en hij stapte voorzichtig en zonder geluid te maken naar Fay toe, neusjes raakten elkaar en er was geen dreiging. Na het neuzen ging hij rechter op zitten, maar nog steeds geen dreiging, meer nieuwsgierigheid.

Even neuzen en langs elkaar lopen, maar verder niks, Jon rook denk ik Puk’s geurtje ( het windje?) in het hoekje van de kamer naast de kast. Geen idee waar dat ventje zich had verstopt.

Na een uurtje ging ik weer de kamer uit, Jon en Sherlock waren toen al even weg, Fay stak af en toe haar kopje buiten de deur om naar me te kijken maar liet zich niet lokken met een verenstokje of een snoepje. Als ik zometeen weer naar boven ga probeer ik Sherlock weer mee te krijgen.

Over veren gesproken, waar komt deze joekel vandaan, hij lag opeens naast de trap in de hal, is toch wel zo’n 25 cm lang als het niet meer is. Bizar, het lijkt wel een ganzenveer, hier vliegen ze de laatste week met bosjes over de wijk.  Een van de katten heeft het vast van buiten meegenomen, moet ik me nu zorgen maken over de vogelpest die de trekvogels met zich meebrengen.