Het was weer een genoegelijke middag, met een huis vol kwekkende dames, en veel productiviteit, maar voordat het zover was, moest ik even snel naar de supermarkt om ontbijtkoek voor bij de koffie/thee, en eten voor vanavond te halen, zodat ik na de bee niet weer de deur uit moest.

Het was druk in de supermarkt, het was duidelijk lunchpauze van de nabij gelegen middelbare school, en voor de broodafdeling stonden de -merendeel puisterige- jongeren rijen dik te wachten tot ze een broodje konden scoren. Te zien aan wat ze in hun handen hadden toen ze in de rij bij de kassa stonden, was het niet verwonderlijk dat hun gezichten vol pukkels stonden, en hun kleren vol vetrollen gevuld waren, wat een triest zicht! Het waren vooral de meisjes met fors overgewicht, en voornamelijk de jongens die heel veel last van pukkels/acne hadden. “Aaarg, laat staan die vette broodjes, die zoete koeken en die zakken vol snoep en chips”, wilde ik roepen, maar ik hield mijn mond, wetend dat pubers doof zijn, als het gaat om wat goed voor hun is. En daar stond ik dan, met mijn mandje vol gezonde dingen, geduldig te wachten in de lange rij; “Dit is de laatste keer dat ik op dit tijdstip boodschappen doe”, mopperde een vrouw achter mij, en ik kon het alleen maar beamen, same here.

Om iets na half 2 ging de bel al Miranda stond voor de deur, ze wilde een keer op tijd komen, zei ze lachend, en dat was haar dus goed gelukt. Eenmaal gesetteld aan tafel achter haar quilt en de cappuccino kwam Angela binnen,
en even later schoof Marlies aan, en alledrie hadden ze handwerk mee, ik zat als enige achter de naaimachine, de sashing aan de huisjes te naaien. Julie kwam om in het werk en moest overslaan, jammer! Marlies was nog nooit eerder hier geweest, en viel in de hal al van de ene verbazing in de ander bij het zien van de quilts, en ook wat ze boven zag was teveel om te behappen in één keer, dus nadat ze de quilts op de overloop had bewonderd, en de quilts op Suzanne’s kamer, zijn we maar weer naar beneden gegaan, voordat ze een overdosis kreeg.

De tijd ging veel te snel, en opeens was het half 5 en was de kamer weer leeg; op Zopje na, die lag knock-out op zijn quiltje op de kussens op de bankleuning, die door zijn gewicht steeds verder inzakken.