Vanmorgen was de afscheidsdienst van Thuur in het crematorium in Roosendaal, de auto’s stonden in lange rijen geparkeerd tot zeker een km van het crematorium af, en zo ook de onze. Als ik moet gokken hoeveel mensen er waren, zou ik zeggen: minstens 300 (later bleek dat er meer dan 1200 mensen zijn gekomen!); de grote zaal zat vol, boven op de tribune zaten en stonden de mensen, en in de wachtruimte buiten de zaal stonden en zaten ook nog heel veel mensen. De schuifdeuren van de grote zaal stonden open en in de wachtruimte kon je de sprekers zien op 2 grote beeldschermen. Het was intens verdrietig, mooie toespraken, veel muziek en tranen, af en toe gegniffel als de spreker het had over de verzuchting van de vele meisjes bij het zien van zijn lijf in een te strak wielrenshirtje; het lichaam van een jonge god. Niet helemaal zoals ik hem kan herinneren, een stoer en af en toe serieus pratend ventje met pretoogjes; de volgende foto’s zijn van carnaval en mei ’98 Om half 12 was het afgelopen; de mensen die aan de buitenkant stonden werden verzocht als eerste in defilé langs zijn kist lopen, ik knikte naar zijn ouders, wetend dat we niet gingen blijven voor condoleren na afloop; het zou wel tot 2 uur duren denk ik, eer alles achter de rug was, de ontvangsruimte om een kopje koffie te nuttigen stond al bijna geheel gevuld met jonge mensen, en de zaal zat nog bomvol.

We wurmden ons door de ruimte naar de uitgang en verlieten bedrukt het crematorium. Het regende, net als de afgelopen dagen, triest, heel triest. Hoe is het mogelijk dat een ogenzienlijk vrolijke jongen het leven, de toekomst niet ziet zitten. Hij had heel veel vrienden, dat zal een grote troost zijn voor zijn ouders, Thuur was heel erg geliefd, het was hem zo gegund om een mooi lang leven te hebben. Helaas.