Nadat ik als ontbijt nog wat huzarensalade van zaterdag op mijn bordje schep loop ik op blote voeten even de tuin in. Zon en wolken wisselen elkaar in hoog tempo af, het is heerlijk toeven buiten. De hommels, bijen, wespen en andere vliegende, zoemende en -naar ik vrees- stekende beestenboel doen zich tegoed aan de bloemen, zoals deze zonnenhoed . De blauwe Verbena  torent metershoog als een lichtgevende half transparant boeket boven alles uit, de venkel is in bloei geschoten en het gekneusde blad tussen duim en wijsvinger ruikt niet lekker, een beetje naar zalf dat ver over de datum is. 

Zopje komt kletsend aanlopen en gaat gezellig spinnend op schoot zitten en wenst gelijk dat hij dit niet gedaan had als hij merkt dat ik een bobbeltje op zijn buik beter wil inspecteren. Het blijkt een korstje te zijn, gelukkig en tevreden knort hij op mijn schoot totdat hij een geritsel in het plantsoen spannender vind en als een speer wegspurt, mij in gekreun achterlatend, want met het afzetten heeft hij weer flink zijn nagels gebruikt.

Zipje heeft net een dikke muis verorberd en ligt languit op de warme stenen zich te warmen,  helemaal in zand en stof gerold zoals hij graag doet. Waar je bij Zopje geen haartje de verkeerde kant op ziet staan heeft Zipje daar duidelijk schijt aan, een ruige boy. Als ik later weer naar binnen loop kleed Perry me haast uit met zijn broeierige ogen; met zijn ongeschoren gezicht en overhemd uit zijn broek hangend ziet hij er ook ruig uit. Daar krijg ik meer kriebels van dan van die blote halfgoden in de nieuwste Linda, pfew wat is het opeens warm.