Het heeft toch nog wel wat bloed, zweet en tranen gekost, maar we zijn helemaal over en al een heel eind uitgepakt. Alle slaapkamers zijn al klaar, de woonkamer op een lamp en wat quilts/foto’s aan de muur na ook fertig. De keuken is op 3 dozen na helemaal klaar, -wat een klus om alles weer een plek te geven in de kasten en laden. Oja daar moet ook nog een andere lamp komen, er hangt nu een peertje aan een fitting. Da’s meer dan wat in de bijkeuken hangt, daar komen 2 draadjes uit het plafond; voor meer licht heb ik zo’n sta lamp die eerst in de woonkamer stond neergezet. Mijn naaikamer staat helemaal vol met dozen, niks uitgepakt. De kast heb ik al helemaal vol staan met de voorraaddozen vol lapjes, maar ik heb meer spul dan kastruimte en ik denk er nu over om de lapjes uit de dozen te halen; dan kan je economischer de kasten inruimen.

Donderdag hebben de verhuismannen eerst alles naar ons nieuwe huis gebracht, Perry was ter plekke om aanwijzingen te geven terwijl ik bleef tot Suzanne naar school was; met een moeder van haar vriendin had ik geregeld dat ze bij hun kon blijven eten tussen de middag en na school ook nog bleef spelen. Die moeder zou Suzanne dan naar ons nieuwe huis brengen, aangezien ze in deze buurt moest wezen rond half 5. De verhuismannen hebben toen de wagen nog een keer tjokvol geladen -wat komt er veel uit een huis en tuin!- en om half 6 was het laatste uit de vrachtwagen geladen en stonden de kasten in elkaar gezet en de dozen in de juiste ruimtes; nou ja, bijna alles, enkele dozen stonden verkeerd, en op enkele dozen stond de verkeerde ruimte. Zo ben ik bv nog een doos met toiletartikelen kwijt en ik denk dat ze op mijn naaikamer staan tussende 27 dozen.

Om 5 uur was er nog geen Suzanne te bekennen en ik wilde de katten gaan ophalen, dus ben ik met Tim naar het oude huis gereden waar ik Zopje en Witje al in had gesloten. Bij de rotonde zag ik licht in de kamer branden en dacht dat Perry dit had vergeten uit te doen, maar bij binnenkomst bleek het Suzanne te zijn die thuis was, en ze barstte in tranen uit toen ze ons zag. Ze was bij een ander vriendinnetje gaan spelen die 4 huizen verder op woonde, en was om 5 uur naar huis gegaan, Zipje stond al bij de deur te wachten. Ze heeft gelukkig niet lang moeten wachten, maar ik voelde me zeer ontaard als moeder en heb een tijdje met haar staan kroelen.

Toen was het tijd om de katten in de reismanden/kooi te stoppen, Witje liet zich snel en zonder al te hevig tegenspartelen in de mand stoppen, maar Zipje en Zop je stribbelden hevig tegen. Ze waren echt heel bang, grote ogen en akelig gemiauw. Maar met een nekvelgreep kreeg ik ze er toch in, vreselijk vind ik dat om ze zo vast te pakken en ondanks de nekgreep zat ik nog onder de krabben. De hele rit naar het nieuwe huis heeft Witje op de toppen van zijn longen gegilt, Zopje loeide af en toe ook mee maar Zipje was zo stil, die was haast verlamd van schrik, zielig he.

Ze mochten donderdagavond niet de woonkamer uit, ik had in een verre hoek van de kamer de kattenbak neergezet en in de andere hoek het eten en drinken, en toen zijn we zelf ook even uit eten gegaan; Japans lopend buffet, snel uit en thuis. ’s Avonds liep Zipje de hele tijd achter me aan en hij heeft ook bij ons op bed geslapen, Zopje lag op de overloop en Witje lag beneden op zijn kussentje; hij vond het duidelijk flauwekul, dat moeilijk doen met wennen aan huis.

Vrijdag liepen de katten met grote ogen en laag bij de grond voor het eerst de keuken, bijkeuken en garage in, hoewel Zipje niet alleen naar de bijkeuken durfde te gaan, ik moest meelopen. Ik had het eten en de kattenbak in de bijkeuken gezet, en aan het eind van de dag liep hij -zij het op zijn hoede links en rechts kijkend- snel naar de bijkeuken.

We hebben vrijdag, zaterdag en ook vandaag allemaal hard doorgewerkt en zijn eigelijk toe aan nog een weekend vrij, maar morgen is er weer school voor de kinderen en moeten Perry en ik nog even de tanden op elkaar zetten om de laatste dozen op te ruimen. Hoewel, die in de garage hebben niet echt onze prioriteit. We moeten daar ook nog aan de ene wand de kasten omruilen; de 2 hoge kasten staan voor het enige raam ind e garage (een hoog geplaatst langwerpig raam), terwijl daarnaast 2 kasten staan die daar net onder komen. En nu dat die kasten nog zo goed als leeg zijn kunnen we ze makkelijk omruilen.

Het wonen bevalt nu al prima, vanuit de kamer uitzicht op hoge -bijna kale- bomen, vanaf zonsopkomst al zon in de kamer tot een uur of 4 en vogeltjes te over in en rond de tuin. De katten zitten regelmatig met hun neus tegen het raam gedrukt te mekkeren, wat gaan die genieten zodra ze er uit mogen over een week of 4. Ik heb eergisteren bij de dierenarts een stekkertje met een geurtje gekocht waar de katten tevreden en gelukkig van worden, en het gaat tot nu toe goed. Ze vinden het vloerbedekking boven geweldig, het ligt zo lekker zacht. Ik heb nog niemand betrapt op het scherpen van de nageltjes op  het tapijt, gelukkig maar.

Wat wel duidelijk niet goed gedaan is in dit huis -bij de bouw in 1994- is de ventilatie; die is 0,0.  We hadden gelukkig al ventilatieroosters in de ramen in alle ruimtes laten plaatsen, maar de ventilatie-afdekkapjes die aanwezig zijn in badkamers, keuken en wc boven blijken dus enkel op een buis te zijn aangesloten die uitkomt op het dak, maar waar geen mechanische afzuiging op zit. Perry had aan de monteur die voor de wc-afzuiging beneden was gekomen, gevraagd even te kijken naar de andere ruimtes wat betreft de ventilatie en dat bleek dus slecht te zijn. Hij heeft al opdracht gekregen op deze ruimtes ook mechanische afzuiging te zetten.  Gistermorgen waren de muren van de badkamer druipend nat nadat iedereen gedoucht had! Vanmorgen heb ik het raam maar open gezet tijdens het douchen en dat scheelde wel wat, maar met die kou is het niet echt lekker.

Nog een opvallend punt is de vloerverwarming, op sommige plekken in de keuken en woonkamer krijg je ijskoude voeten; pantoffels of schoenen aan doen is geen overbodige luxe. De keuken is lekker zonnig ook en we zijn allemaal weg van het koffiecentrum, vooral de cappuccino is zalig. De dubbele koelkast is ook gigant, er kan een hoop in, de ijsblokjesmaker moet alleen nog even op gang komen; tot nu toe heeft hij pas 1 ladingkje gelost in de bak, dat is iets van 20 blokjes. En we moeten de eerste 2 (of 3?) ladebakken vol blokjes weggooien eer we er van mogen gebruiken voor in ons drinken, zo staat er te lezen in de handleiding.

Gelachen met de wasmachine! Terwijl ik de wasmachine vrijdagavond op zijn plaats schoof pakte Tim de slangen en stekker aan, en toen het op zijn plaats stond haalde Tim de prop papier die op de afvoerslang zat er af en stopte hij de slang op mijn aanwijzing in de afvoer; het ging niet al te makkelijk dus nam ik het over en toen hing hij er zo in. En daarna gelijk de eerste was aangezet, want dat stapelde zich al aardige op. Na een tijdje kwam er een irritante piep uit de bijkeuken, de pomp zat verstopt gaf-ie aan. Dus ik op mijn knieën dat kreng leeg laten lopen (lang leve het schrobputje!) en daarna weer aan gezet, maar nog steeds de melding "pomp verstopt".  "Gisteravond dacht ik er pas weer aan, en na de melding "afvoer verstopt" te hebben gekregen bij de derde poging, bekeek ik de afvoerslang pas; het uiteinde van de slang zat met transparant plakband helemaal dicht geplakt! Toen dat er af was deed hij het prima en zijn er ondertussen al 4 wassen vanaf gekomen. Wel morgen de monteur bellen om de lekkage op te lossen, er lekt iets aan de kraan zelf, druppelgewijs. Ik heb er zolang een vaas onder gezet, het past precies.

Gistermorgen (zaterdag) zijn Evelien en Perry om half 9 naar Amsterdag gegaan, naar de voorlichtingsdag van de open universiteit van Amsterdam; Evelien wilt medicijnen studeren en het lijkt haar geweldig om dat in A’dam te doen. Haar nichtje Anke zit daar ook op, dat zou het wel nog leuker maken, hoewel, hoe vaak kom je elkaar tegen?  Ze waren om half 3 thuis, en toen gingen we even de stad in om s
anitaire dingetjes te kopen zoals handdoek – en closetrolhouders, lampen voor badkamer en hal en nog meer spul. Het was wel lekker om er even uit te zijn, maar mijn voeten deden zo’n pijn van al 3 volle dagen bezig te zijn dat ik er niet echt van kon genieten. Ik merk het toch wel dat deze dagen er flink in hebben gehakt; mijn handen en voeten doen eigenilijk de hele dag pijn, en onder de morgen word ik er wakker van dat ik mijn vingers niet meer kan bewegen. Uitslapen is er vandaag dus ook niet van gekomen, terwijl ik er wel zin in had. Half 9 zat ik al beneden, gedoucht en al, de katten vonden het wel gezellig zo en zaten alledrie vlak bij en op me.☺

Ik heb vanavond pas de pannen gevonden, vanaf morgen ga ik echt koken (ik reken het opwarmen in de oven van ragoutbakjes niet mee). En ik hoop dat Perry morgen kan kijken waarom de pc de digi niet herkent, zodat ik morgen wel foto’s kan laten zien.

Bloed, zweet en tranen zei ik in het begin van dit epistel: zweet van ons alle vijf, tranen van Suzanne en bloed bij bijna iedereen van de snijwondjes van de dozen openmaken, vooral rond de vingertoppen en bij de nagelriem (au). En dan ben ik ook nog op de eerste dag van de verhuizing ongesteld geworden, over bloed gesproken, wat een timing. In combinatie met vermoeidheid en pijn maakte het dat ik vanavond tegen iedereen liep te mopperen, wat Tim opviel, maar voor deze keer gaf het niet. Zodra ik er vanaf ben ga ik een lekker warm en bubbelig bad nemen, de whirlpool ongestoord uitproberen als iedereen naar school/werk is, heerlijk.