Vandaag 18 jaar geleden lag ik met ontsluitingsweeën op bed in de woonkamer (wij hadden een 100% ongestabilliseerd waterbed, dus daar bevallen was geen optie), en onder de morgen werd Tim geboren. 't Was 'n bloedhete dag geweest, dus ik was blij dat ik niet lang hoefde te persen. Perry, die de bevalling van Evelien nog vers in het geheugen had zitten met een paar uur persweeën, dacht – toen hij hoorde dat ik nog niet volledige ontsluiting had- nog even te kunnen gaan douchen. Maar na de eerstvolgende wee was het zover en mocht ik voorzichtig gaan meepersen, en toen was het hoofdje al gelijk te zien. De verloskundige riep eerst Perry vanonder de douche, en trok toen Tim er uit. Met de navelstreng 3 keer rond zijn nekje; we hebben het op de band staan en daar zie je de verloskundige de navelstreng -als ware het een lasso- met 3 zwaaien van rond het ventje z'n nekje losdraaien. Och och, wat een schrik. Maar gelukkig bleek alles goed, ook al had ze nog nooit zo'n lange navelstreng gezien. Toen Tim na 3 jaar in volzinnen begon te spreken hoefde ik echt niet meer te twijfelen aan zijn verstandelijk vermogen; hij zit nu midden in de examens, en als hij zijn diploma heeft gehaald, gaat hij bedrijfseconomie studeren op het Erasmus universiteit. De 2e van middelbare school en aan het doorstuderen sinds vorig jaar, dat gaat hard! Dat krijg je als je kinderen zo kort op elkaar zitten, gelukkig heeft Suzanne nog 4 jaar te gaan voor zij 18 wordt, en hebben we even een mentale adempauze.

Ik moest lachen om deze Beyonce versie, een remake op Single Lady, gaat ook over ouder worden