Nu dat de eerste kleuterquilt klaar is zit de volgende al op de designwall geplakt als losse blokken. Ik dacht eerst om het zo te doen: Broken Dishes blokken afgewisseld met een lieflijk bloemenlapje in het kader van grote stappen snel thuis. ik bedoel, ik heb ook maar 24 uur in een dag. Maar mijn gevoel zegt me dat dit mijn eer te na is, ik word hier niet vrolijker van door er naar te kijken. Dus haalde ik de bloemerige lapjes er van tussen en zie hier: veel beter! Betekent wel dat ik nog niet klaar ben met stikken, gelukkig heb ik nog zat lapjes op maat gesneden, dus daar zit het werk niet in. Alleen heb ik niet genoeg blauw om er een flinke kinderquilt van te maken, ik zie wel hoever ik kom.

Dit alles is een heerlijke afleiding van de realiteit; gisteren zijn Perry en ik naar Tilburg gegaan, eerst naar Cor en toen achter hem aan rijdend naar het ziekenhuis waar Jan ligt. Zijn pijnstillers werkten niet meer en toen kreeg hij een morfine-achtige pil en daar werd hij heel beroerd van, vandaar de opname om de pijnstilling intraveneus te regelen. Ik schrok toen ik hem zag liggen, hij sliep en plat liggend ziet een gezicht er toch anders (slanker) uit dan als je staat, ik bedoel maar. We zijn nog geen 10 minuten bij hem geweest, ik zag aan Jan dat-ie het liefst wilde slapen, dus Cor bij Jan achter latend zijn we weer huiswaarts gereden.  Het is zo zonder duidelijke info zo moeilijk in te schatten of Jan een vogeltje voor de poes is, óf dat dit gewoon een heftige dip is en dat hij over een week of 2 alweer fijn op zijn eigen balkon kan genieten van de bloeiende lidcactus (toen ik gisteren rondkeek op hun balkon viel hij gelijk op door zijn grote rode bloemen.)  ☺ toepasselijk, een lidcactus op het balkon van Jan en Cor, het dringt nu pas tot me door, zouden ze dit erom hebben gedaan?☺ Ik hoop dat Jan vanuit zijn bed ook heeft genoten van een hele mooie regenboog, je moet het van de kleine dingen in het leven hebben, je geluk.