Vanmiddag maakte ik iets uit een nieuw receptentijdschrift, iets wat me lekker leek -anders doe je het niet-: tagliatelle met courgette, bosui, doperwtjes -150 gr moest het zijn, ipv de 400 gr die ik er per ongeluk in liet glijden, oeps-, gerookte zalmsnippers en een beetje creme fraiche. Toen we aan tafel zaten te eten stond ik open voor suggesties ter verbetering; de schijfjes courgettes waren veel te groot, de doperwtjes hoefden niet van Tim en Suzanne, en graag een saus die gebonden is voor de volgende keer, want er bleef niks hangen aan de tagliatelle, maar verder was het wel te pruimen hoor.

Mijn bord was leeg, net als die van Evelien, terwijl Suzanne de helft liet staan van alles en Tim al zijn doperwtjes liet liggen, eeuwig zonde. Op de rand van Tims bord lag een tissue, van mond afvegen dacht ik nog, en ik pakte met mijn lepel een volle schep van zijn doperwtjes en stak die in mijn mond. Dat er iets glibberigs van mijn lepel viel met opscheppen, drong pas tot me door toen ik al heerlijk zat te kauwen op de doperwtjes, ooh verse doperwtjes (diepvries-vers) zijn toch zo zalig zoet. Er drong een vieze gedachte op in mijn achterhoofd, en ik vroeg -nog vrij argeloos-en een beetje lachend: "Tim, je hebt toch geen fluim op je bord getuft he?". Tim keek op van zijn gesprek met zijn zussen en keek eerst naar mij -kauwend- en toen naar zijn bord, waar een groot deel van zijn doperwtjes verdwenen was. En toen weer naar mij, met grote ogen van ontzetting en ongeloof. En ik zat gewoon door te eten, jongens wat is er veel te kauwen aan een gulzig grote hap doperwtjes. In Tims ogen was dit een walgelijk Youtube filmpje, maar dan in het echt.

"Uh, ja dus mam, ik dacht dat je het me zag doen daarnet, het was helder, geen groene rochel hoor.", nou ja, als je van details houdt let je daar dus op.

Het geklets van de meisjes was ook abrupt over, terwijl ze mij nu alle drie met afgrijzen aan zaten te kijken, "en je blijft gewoon doorkauwen, getsie, slik je dat nu door? Da’s goor!", Suzanne keek me hoofdschuddend aan. Als Perry ook aan tafel had gezeten, dan was hij nu klaar geweest met eten en lag zijn maaginhoud in de wc-pot.

Evelien bekeek het vanuit een klinische standpunt: "Nou ja, waarom is uitgespuugde slijm in je mond van een ander viezer dan als je bv een andermans lepel gebruikt, of als je aan het tongen bent, daarmee krijg je toch ook veel spuug binnen?" Deze gedachte maakte Tim haast onpasselijker dan mogelijk was, "Tongen met je moeder? Da’s pas goor!"  Ik nam maar nog een slok water, niet teveel bij nadenken, maar ik heb wel voorgoed afgeleerd om restjes eten van andermans borden te eten.