Tag archieven: Antwerpen quiltdag

Enerverend

Toen ik vanmorgen met de jas al aan voor de spiegel stond om te checken of ik geen tandpasta of etensresten op mijn gezicht had zitten voordat ik de deur uit ging, bedacht ik me dat mijn gezicht wel eens betere tijden had gezien; gisteren was ik in aanraking geweest met iets waar latex in zat (en nee, geen stoeipakje) en dat maakte dat mijn lippen er nu uitzagen als afbladderend grijzig/roze verf van een hele oude rode schutting. De zandkoekjes met roze glazuur die ik uit pure frustratie at toen ik gisteravond de rode tintelende lippen voelde branden, wetend hoe ze er na een nachtje slapen uit zou zien, waren nu als rode pukkels zichtbaar geworden op mijn gezicht, met als hoogtepunt een vette rode puist boven op het puntje van mijn neus, helemaal geweldig! Hij was te pijnlijk om uit te knijpen, ik zag hem gisteravond al groeien, en mijn lief grapte dat ik wel als clown ingehuurd kon worden, ja, zo is hij, het glas is altijd half vol.  Ik besloot me er niets van aan te trekken, ik zou het vandaag duidelijk moeten hebben van mijn charmes, en gelukkig hield ik toch heel vaak een camera voor mijn gezicht, dus de neus nou niet zo opvallen.

Quilts in de tas, ruitenwissers aan, en rijden maar. Het werd een enerverende rit naar Antwerpen, binnendoor via St-Jop-in-’t-Goor vanwege een filemelding van Miranda die bij Bergen op Zoom helemaal vast stond, waarbij ik 25 kilometers achter een tractor reed die niet harder ging dan 40 op een weg waar je 80 mocht, en waarbij inhalen suïcidale actie zou zijn vanwege de onophoudelijke stroom tegenliggers, wat blijkbaar toch wel eens geprobeerd werd met slechte afloop gezien de vele bloemstukken die tegen de dicht tegen de weg staande bomen gebonden waren, duurde deze rit tenenkrommend lang. De radio hield op met vrolijke deuntjes spelen, slecht bereik, en de enige zender die ik zo gauw kon vinden draaide Bach en Beethoven, zodat ik geheel gekalmeerd en lichtelijk depressief 25 minuten later dan gepland aankwam bij de lange Wapper in Antwerpen, een clubhuis voor de zeeverkenners. Na het begroeten van “long time no see” quiltvriendinnen die een plaatsje voor mij hadden vrijgehouden en het nuttigen van een zalige punt appelvlaai en een stevige kom koffie, begon de show & tell onder bezielende leiding van Lisette, de aardige dame die Calico House runt, en quiltdocent Ilse, wiens zoon hielp met quilts ophouden, en ook nog later buiten met quilts ophangen. Het was een heerlijke dag die voorbij vloog, en waarbij ik op de terugreis nog heerlijk zat na te genieten. Met de volgende slideshow hoop ik jullie ook blij te maken, klik op de foto
IMG_4891
of hierop
zet het beeld op groot door rechts onder in het schermpje te klikken op dat vierkantje, kopje koffie erbij en genieten maar.