Vanavond heb ik zoiets lekkers op tafel gezet, en ook zo simpel en snel om te maken, dat ik het jullie niet wil onthouden.

Ik had nog 5 gehaktballen van de slager die alleen nog maar gebakken moesten worden, in de koelkast. Van Eismann had ik een paar pakken pasta gekocht en in een vlaag van verstandsverbijstering had ik vanmiddag zowel een pond verse bladspinazie als ook een zakje champignon/uien/peterselie mix van de supermarkt ingeslagen.  Vraag me niet waarom, ze vinden spinazie alleen lekker als het diepvries à la crème is, en champignons vinden ze wel lekker maar voor de rest hebben ze een "wat doen die uitjes op mijn bord" mentaliteit. Ik had ook een pak pastasaus, en een pakje room, dus ik kon nog alle kanten op.

Zo stond ik de champignonmix al te bakken in de croma terwijl de gedraaide pasta begon te koken, toen ik me realiseerde dat ik niks van vlees had om erdoor te bakken, tenminste dat dacht ik. De gehaktballen waren veel te groot om zo bij de pasta te eten, en omdat ze al gepaneerd waren kon ik ze niet los en rul bakken. Dus heb ik de gehaktballen kleiner gedraaid, maatje walnoot, toen de groentenmix uit de pan gehaald en de ballen erin gebakken en toen zag ik vanuit mijn ooghoek de spinazie staan en dacht "kan mij wat schelen, laat ik het gewoon proberen", en daarvan mikte ik een paar handen vol (de helft van het pak) bij de ballen. Het goedje slonk al vrij snel en toen mikte ik er de champignonmix bij;  point of no return was bereikt. Ik wilde er de pastasaus bij doen om het geheel wat smeuïger te maken, toen heerlijke geuren mijn neus bereikten. Ik proefde even, en besloot dat ik er slechts zout en peper op moest doen en toen ging het wekkertje en was de pasta klaar.

Al dit gebeurde in de 15 minuten dat de pasta moest koken, en toen ik "JONGENS ETEN" naar boven brulde hoorde ik Tim zeggen "Huh, nou al, het is nog geen 7 uur?"  Ik schepte het eten op bij de kookplaat, om te voorkomen dat al gelijk bepaalde ingrediënten geïdentificeerd zouden worden, en toen het "Alweer groenten?" commentaar van Tim en "Gisteren aten we ook al gezond!" van Suzanne geventileerd waren, werd het heel stil aan tafel. Ze zaten allemaal met ongeloof op hun gezicht te eten, echt waar, en ongeloof in de positieve zin van het woord. Het is dat ik zelf ook zat te smullen, anders had ik ook daar wel een foto van gemaakt. Okay, Evelien gaf mij na afloop haar portie spinazie, ze had echt veel hiervan gekregen op haar bord, en Suzanne schoof ook een deel van de spinazie naar de rand, maar verder kwamen de borden helemaal leeg.

Dus ja, ik noem dit een succesrecept, ☺zeker voor herhaling vatbaar. Alleen zal ik voortaan de spinazie wel eerst wassen, op het pak stond ‘ongewassen spinazie’, zo zag ik net toen ik de verpakkingen in de container gooide. Niks van zand of niet-meer-levende wezens ontdekt door mijn eten, dus het zal wel goed zijn geweest.

Het smaakte uitstekend en dat voelde goed, net zoals Tim met een knipoog tegen me zei: "Je zit wel heel erg tevreden te wezen met jezelf."