Na een aarzelend begin van natte sneeuw kregen de wolken de smaak goed te pakken en lieten een paar uur lang zich weer van hun witste kant zien; grote witte vlokken vielen als watjes overal neer, het geluid weer dempend en het licht weerkaatsend als een zomerse dag op het strand. De meesjes vlogen dartel als jonge hertjes -als die al konden vliegen- van zaadnetje naar zaadnetje, de eksters als gefrustreerde heertjes achter zich latend. Zij hadden immers niet de lichtvoetige  fladdervaardigheden van de meesjes en probeerden het ook maar niet in nabijheid van de meesjes, was het de angst uitgelachen te worden?

Ik weet het niet.

Wel weet ik dat het ophield met sneeuwen, de dooi zette na de middag in en wat restte was een dretsige derrie op de stoep en straat; ik probeerde het maar niet uit, maar wist zeker dat op de fiets naar de stad gaan gelijk stond aan een enkel reisje ziekenhuis, een sollicitatie naar een botbreuk, en dus nam ik de auto, een botsing kon uitdraaien op blikschade en boze blikken, maar ik bleef in ieder geval heel, want met stapvoets rijden kan je niet ver de kop gaan. Hoewel, niets zeker is in deze gekke wereld.

Ik moest de deur wel uit, want we hadden dankzij een lieve doch hopeloze boodschappentocht van manlief met 2 kinderenlief afgelopen zaterdag geen boter meer in huis om op brood te doen. "Dan maar geen hagelslag", zei ik tegen dochterlief die klaagde dat het zonder boter echt geen doen was, maar boter kopen was toch maar beter, de plakjes kaas smaken ook lekkerder.

Dus toog ik in de auto de stad in, niet zonder slag of stoot, de auto was half bedekt met sneeuw, de andere helft was gisteravond leeggeklauwd om te dienen als sneeuwballenvoer. En toen de auto rijklaar was, moest ik de vloermat nog ontdoen van alle dropjes; de zak was omgevallen en de dropjes lagen overal. Je proeft er niets van dat het opgeraapt is, ik mik zovaak een zak snoepjes over de grond in de auto en niemand die zegt: "Getsie, wat smaken die snoepjes raar."   Ja, dit doe ik ook thuis, als iets niet langer dan 5 seconden op de grond ligt kan je het gerust nog in je mond stoppen, die paar haren blaas je er zo af. Nee, dit doe ik niet met dingen die ik moet serveren aan de gasten (pfew, was dat op tijd?)

’t Is ijskoud, de wereld is nog mooi wit (behalve op de bestrating) maar ook bloedlink, zelfs de katten blijven binnen.