Dat was schrikken gisteravond, manlief had Evelien opgehaald van de trein, ze was laat voor haar doen, maar ze was gaan shoppen met haar vriendin in Amsterdam; ik hoorde ze thuiskomen en huppelde de trap af om mijn dochter even te huggen. Ze had een bleek snoetje, en haar onderlip bibberde een beetje, en ze flapte in een keer er uit dat ze een ongeluk had gehad op weg naar haar huis in Amsterdam, aangereden door een auto op een rotonde door een mevrouw die in de auto afgeleid werd door een kind in de auto. Ik schrok me een hoedje, maar omdat ze voor me stond en er heel uit zag, bleef het bij die schrik, tot je achteraf bedenkt hoe anders het had kunnen lopen.

“Ik had wel gewoon mijn licht aan,”zei ze, tuurlijk had ze licht op, zonder licht fietsen is bij ons als vloeken in de kerk, not done. Ze vertelde over dat ze de auto zag optrekken, terwijl ze nog dacht “Die gaat me aanrijden”, want ze kon nooit op tijd daar wegkomen;  allemaal mensen die gelijk naar haar toe kwamen toen ze daar na een schuifpartij op straat lag, de bestuurder van de auto -vreselijk geschrokken- kwam ook gelijk bij haar staan, en zelfs een verzekeringsagent die haar zijn kaartje gaf, voor het geval ze een getuige nodig had.

Er kwam weer een bibberlachje op haar gezicht. We kroelden nog even lekker, ik durfde haar niet te hard te kroelen, (het liefst terug in de veilige baarmoeder, maar daar is ze te groot voor en ze zou protesteren), wie weet waar ze allemaal blauwe plekken heeft. Ambulance was snel ter plekke, en ze hebben haar nagekeken en met een drukverband om haar flink gekneusde enkel, is ze samen met haar fiets naar huis gebracht door de mannen. Verder nog wat schaafwondjes, en een kapotte laars, haar fiets is wonderwel heel gebleven.

Ze wilde ons niet bellen, om ons niet ongerust te maken: “Anders waren jullie gelijk in de auto gesprongen om me te komen halen,” zei ze, en dat had ze goed ingeschat.

Na een huilbui bij de ambulance, en bij thuiskomst in haar huis, en later in de auto toen manlief haar oppikte, waren de tranen en de schrik over, ze zuchtte opgelucht nadat ze haar jas had uitgetrokken, dat ze het nu gelukkig kon vertellen zonder te moeten huilen.

Ze hinkelde naar de kamer, en bij het verwijderen van het verkreukelde drukverband zagen we een flinke ei op haar enkel zitten. Snel weer het drukband er om gedaan, en nog een koelpaking, en toen hebben we met z’n allen (Tim sloot er zelfs zijn on-line spel voor af om bij zijn zus te zitten) naar een film gekeken, nou ja, ik maar half, want het was wel erg gewelddadig, en dat kon ik gisteravond niet zo hebben.

Het verhaal wat Tim me ’s middags had verteld spookte ook nog door mijn hoofd: een meisje van begin 20 in Tilburg op haar fiets doodgereden door een jonge knul die iets van 30 km te hard reed, het meisje was op weg naar een feestje, en had net nog op haar facebook opgewekt over geschreven, doodeng!

Vanmorgen ben ik even naar de stad gegaan om krukken te huren, voor het geval Evelien maandag nog steeds niet op haar voet kan staan, ze heeft gewoon colleges, en geen haar op haar hoofd die er over denkt om te verzuimen; een harde tante hoor.

Haar voet is dik en blauw, haar laars heb ik even provisorisch gerepareerd met  zwarte plak vlieseline en lijm, zodat ze hem wel aan kan trekken, want iets anders past nu niet.

En ik heb ook nog een beschermengeltje gehaald bij de tuinen, zo’n sleutelhanger. Ik gaf het haar bij thuiskomst, en ze zei dat ze hem al had. Oh? “Ja, hij hangt aan mijn fietssleutel, heeft alleen niet zo goed geholpen.” Het is maar net hoe je het bekijkt, fiets is heel en zij heeft enkel een zere enkel. “Hang hem er maar gewoon bij, of aan je tas, baat het niet, schaadt het niet.”

Vanmiddag zijn we allemaal druk in de weer geweest, surprises maken, morgenmiddag na de lunch hebben wij pakjesmiddag, en na het avondeten breng ik Evelien naar Amsterdam, want stationstrappen lopen met koffer én krukken gaat een beetje lastig.

Ik wens jullie ook een gezellige zondag, al dan niet met pakjes en pepernoten, chocoladeletters en aardappeltjes van marsepein.