Zo zit Zopje vaak, op de uitkijk, wachtend op een niets vermoedende Zipje, om dan in zijn nek te springen, de kamer achterlatend met een heleboel plukken zwart haar. Zo schoten ze gisteren ook weer gillend door de keuken, arme Zipje.

Vanmiddag was de nieuwjaarsreceptie van mijn man z'n werk, en ook al had hij me er eergisteren nog aan herinnerd, ik was het vanmiddag alweer vergeten. Ik stond op punt om de deur uit te gaan om half 2, eerst even naar het postkantoor, daarna naar ons oude huis om nog wat verdwaalde kerstkaarten uit de bus te plukken, en dan gelijk door naar de fysio, waar ik om half 3 een afspraak had. Op mijn brul naar boven dat ik even weg was, kwam de vraag hoe laat ik dan thuis zou zijn. "Nou, ik denk half 4, hoezo?"  "Om 3 uur is de receptie van 't werk", kwam de brul van boven. "Oh shit", brulde ik terug, "helemaal vergeten". "Dan rijd je maar vanaf de fysio gelijk door naar de stad, dan zien we je daar wel", riep mijn ventje weer van boven. Wij hebben geen intercom nodig, we hebben onze stembanden die het heel goed doen. En zo blijft het hele huis op de hoogte, niemand die zich afvraagt waar mama is.

Ik dook nog snel de bijkeuken in en plukte uit de droger mijn feestelijke Kerst trui, trok die aan en ging de deur uit. Op weg naar het postkantoor (andere kant van de stad, vlak bij ons oude huis), wachtend bij het stoplicht,  keek ik in mijn achteruitkijkspiegel en zag tot mijn schrik dat mijn haren echt niet fijn zaten, en ik had niks van make-up op, ik zag er niet uit. Dus na het postkantoor bezoek liep ik bij de drogist naar binnen, en sprak een verkoopster aan.

"Ik kom er in de auto achter dat ik er zo uit zie -en ik maak een dramatisch gebaar naar mijn hoofd-, terwijl ik geen tijd meer heb om naar huis te gaan om me op te maken, maar ik moet wel zo gelijk door naar een receptie, kan je me even helpen? Ik heb in ieder geval lippenstift en mascara nodig." Ze keek me glazig aan, en gelijk kwam een andere verkoopster die het over nam; ze liep met me mee naar de make-up spullen, vroeg welke producten ik normaal gebruikte, en zo zochten we lippenstift, mascara en oogschaduw uit. "Kom, we gaan even naar het kamertje hier achter, dan kan je jezelf even opmaken", zei ze.

Met een paar vegen kwaste ik mijn ogen in met zilvergrijs, met een paar halen ging het mascaraborsteltje over mijn wimpers, en na mijn onderlip eerst te hebben gestift en deze toen tegen mijn bovenlip te hebben uitgesmeerd, was ik klaar. De verkoopster moest lachen, zo snel kon zij het niet, maar ik was tevreden over het resultaat, en voelde me gelijk een stuk meer gerust. Nu kon ik me tenminste vertonen, als vrouw van. Bij de kassa bedacht ik me dat ik niks van een lekker luchtje op had, en vroeg haar of ik nog even een flesje mocht vasthouden. Ze lachte weer, ze had het me eerder al willen voorstellen, maar wist niet of ik dit verkeerd op zou vatten. Ik mocht van de tester van Tresor mezelf royaal bespuiten, lekker spul zeg, volgens mij heb ik dit ook in de kast staan.

De fysio was een hel, maar de receptie was gezellig, Perry en Tim waren er al ook, de meisjes waren thuis gebleven (geen zin!). Na een uur kneep ik er even tussenuit, met de vrouw van een collega van Perry. Ze was nog nooit in het centrum geweest om te winkelen, en ik wilde eventjes voor sluitingstijd nog ergens naar binnen. Ze hadden ze nog bij Claires: kettingen en armbandjes met daarop sleuteltjes, die ik later weer -losgemaakt- op een quilt kan gebruiken, ik was helemaal happy. Ook zijn we nog bij een natuurwinkel binnen geweest, lekkere zeep gekocht en rozenolie voor in een geurlampje. Wat een verwennerij, ik was helemaal ontspannen na dat uitje, echt genieten was dat.

Morgen hoop ik weer over een quilt te bloggen, de batik kan eindelijk gesandwiched worden, voor- en achterkant liggen gestreken over de stoel.