Mijn moeder ging vrijdag na aankomst zo voortvarend van start dat haar top (Jelly roll race) een paar uur later al klaar was, en bij gebrek aan zwarte stof voor de katten die er op moesten komen, kon ze niet meer verder. Ik zou zeggen: leg de top bij mij thuis op de grond neer en je hebt er zo een zwarte kat op, of twee, of drie. Het quiltwinkeltje van Godelieve die een paar deuren verder op was geinstalleerd had ook niks van effen zwart (maar wel iets waar ik weer heel blij van werd, drie keer raden wat…. ooh jullie mogen nooit meer raden) . Gelukkig had mijn moeder twee Anton Pieck borduurwerkjes bij zich van 100Rozen, goed voor toch wel twee dagen werk, suf dat ik van de top en de borduurwerkjes geen foto’s heb gemaakt 🙁 maar je kan van mij aannemen dat ze mooi zijn.
Hieronder (of klik hier) zie je de uitleg van zo’n Jelly Roll Race, ze zegt ook bij dat je een top in een uur tijd af kan hebben

We zaten aan de moeder-dochter en zusjes tafel 🙂 , naast mij zat Judith, en tegenover haar zat haar moeder Joke, en beide moeders hielpen dochters met strijkwerk, en iets verder op zaten de zussen Ingrid en Laura, beiden met een Singer Featherweight.

Ik ging lekker met kettingnaaien, strijken, naaien; de blokken zijn bijna identiek aan de loterijblokjes, maar bij mij hadden alle stroken dezelfde breedte.   Mijn hoop was de top klaar te hebben zondag middag, moest kunnen.

Katrien had samen met andere dames de tafels in twee lange rijen opgesteld, er bleef lekker veel lege vloerruimte over om de loterijblokken

en WIPs op de grond te leggen als prachtige tapijten. Duidelijk geen katten in de buurt, wat een verademing dat je zo alles kan laten liggen voor de nacht, en niet bang hoeft te zijn dat alles door elkaar ligt onder de morgen. Jannie had haar Mrs Billings quilt mee om aan te werken, wat een joekel,

en hij wordt nog groter;

de volgende border was al in de maak.

wat een kleuren he, prachtig!
Al naaiend en kletsend vloog de tijd om, toen er werd geroepen dat we naar het restaurant moesten gaan liepen we in ganzenpas de zaal uit, trapje op en gang door, de lekkere geuren tegemoet, het buffet stond al klaar. We kregen een welkomst aperitiefje (dezelfde als vorig jaar, tonic met passievruchtenlikeur of zoiets), zo lekker, deze keer zonder rietje en een gewaarschuwd mens telt voor twee: ik dronk het heel langzaam op (gespreid over twee gangen) zodat ik bij het opstaan om eten te halen niet stond te draaien op mijn benen. Niks gewend he. Na een heerlijke maaltijd -waarvan de foto hieronder de eerste gang laat zien, de tweede was zalige pasta en toen had ik opeens geen tijd meer om een foto te maken 🙂 –

gingen we al giebelend -want toch een beetje teut- terug naar ons atelier, om een beetje stoelhangend bij te praten (Jannie en Laura),

andermans werk bewonderend (Yvonne en Hilde),

en ook hard gas gevend,

want anders kwam de top niet klaar. De foto hierboven was om half 11 gemaakt, er werd  lekker gekletst, aan gespreksstof geen gebrek. Aan de andere tafel werd ook hard gewerkt,

het was al half 11,  een paar dames hadden het bed al opgezocht,

en niet veel later doken mijn moeder en ik er ook in, de ogen begonnen een beetje te plakken 😉 het was een heerlijke maar ook lange dag geweest.