De enige schoten die ik maandagmorgen heb gelost, waren op de wc, want ik werd vrijdagavond (na de lekkere pot-luck waarvan ik mondjesmaat heb gegeten, want mijn darmen deden raar) gevloerd door het buikgriepvirus;  Mijn moeder en Katrien C zorgden dat ik niet uitdroogde, daar op het kamertje -hoe toepasselijk- “de Zwijnenstal” geheten, vlak naast de wc, met ’s nachts met wel 4 quilts over me heen, en nog rillend van de kou, en gloeiend van de koorts. Uitzieken is de enige remedie, het hield me de hele zaterdag op bed, ’s avonds ben ik er uit gekomen met paracetamols achter de kiezen om de show& tell te kunnen zien.

Ik had namelijk samen met Yvonne en Merel een competitie, we zouden dit weekend onze Cat’s Meow showen, waar Merel en Yvonne zich vrijdagmiddag en -avond nog een slag in de rondte voor aan het werken waren in Nieuwkerke, om het op tijd klaar te krijgen. Ik was van plan foto’s te maken van de show&tell, maar al na 2 foto’s stond het zweet op mijn bovenlip, en gaf ik de digi aan Hilde die met een “huh, hoe werkt dat, waar moet ik drukken?” geschrokken het gevaarte aanpakte, maar ze heeft zich kranig geweerd, en zie wat een mooie foto’s! Mijn dank is heel groot Hilde, ik weet niet of ik je nog heb bedankt, maar bij deze!

Ik vond het heel erg voor mijn moeder, die in de zaal beneden naast me zittend al voor iets van 50 huisjes het begin van daken had zitten maken, zaterdag waren de daken klaar en is ze verder gegaan met haar variahexjes. We hadden ons er samen op zitten verheugen, gezellig samen zitten kletsen en naaien, thee lurken en winkeltje bekijken, jammer jammer.

Klik hier voor de volledige slideshow.

Zondagmorgen zat ik alweer aan het ontbijt, zwevend en wel. In de ontbijtzaal stond een tafel met een mand, gevuld met mooi ingepakte naaldenmapjes met een nummer er op. We hadden bij het inleveren van het naaldenmapje een lootje gekregen, behalve ik, die het naaldenmapje gewoon gelijk in de mand had gestopt, zonder Katrien ervan op de hoogte te brengen. Gaf niks, ik kreeg het enige pakje zonder nummer, en dat bleek afkomstig van Ingrid, die naast me aan de ontbijttafel zat. Een fleurige en stevige in de kleuren van de Nederlandse vlag, ik ben er blij mee!

Toeval wilde dat Gudrun die tegenover mij aan tafel zat, mijn naaldenmapje kreeg,

en ze was er gelukkig erg mee in haar sas. Het patroon heb ik van een Duitse website gevist, maar kan het met mijn duffe hoofd nergens meer vinden, dus hier een andere link, heb je toch naaldenmapjes om te bekijken. Mijn moeder en Ingrid kregen allebei een paddestoelmapje, hetzelfde patroon, alleen andere kleuren, over toeval gesproken. Kijk bij Berna voor meer naaldenmap-foto’s.

Ik had al contact gehad met het thuisfront, ik zou toch proberen zelf naar huis te rijden, en als het niet ging, dan zouden ze ons op komen halen. Ik ging de auto halen om op het binnenplaatsje te zetten om te laden, maar eerst maakte ik een kleine omweg, om te zien hoe het rijden ging, zag ik het wel goed, kon ik de auto op de weg houden, kon ik mijn aandacht er bij houden, en gelukkig bleek ik eenmaal achter het stuur me fit en helder te voelen; de auto achteruit door de poort rijden ging prima, (ik hield aan beide kanten iets van 10 cm over, zo breed is die bak), en met hulp van Marjon stonden de spullen van mijn moeder en mij in no-time in de auto.

Na de loterij door Merel georganiseerd, waar ik een lief engelenlapje en een tijdschrift van tafel mocht halen, en mijn moeder een zelfde lapje en een boekje over wat je allemaal kan doen mat Angelina, die strijkvezels, (echt iets voor mijn moeder, met dat artistieke creatieve), en de verloting van de loterijblokjes, gewonnen door Miet, vond ik het mooi geweest; nu was ik nog niet moe, dus hup naar huis.  Nog even afscheid van een ieder nemen, de kok bedankt voor de lekkere kippenbouillon (“ah, ’t is niets, ’t was van een pakske”), organisatie bedankt; Katrien gaf me een dikke knuffel, ondanks mijn “nee, niet doen, ik wil je niet aansteken” , en weg waren we. Geen auto’s de berm in gesneden, geen middelvingers die omhoog gingen wegens aso gedrag, en maar 2 afslagen gemist en vrij snel weer terug op de goede weg, dus het viel al met al reuze mee.

Een dikke 2 uur later haalde ik net op tijd het toilet thuis, alsof mijn darmen hadden gewacht voor de Grand Finale, en de uren daarop was ik zo beroerd, ik heb geslapen en gesch…. tot de volgende dag, nou, ’s avonds even beneden gezeten om mijn rug een andere houding te geven, want mijn spieren 🙁 . Mijn moeder werd eind van de (zondag)middag opgepikt door mijn vader en broer, die die dag een autorit in Brabant hadden, met de oude Chevy.

Maandag na een ochtend van “weet niet wat ik wil” met mijn darmen, besloten ze om toch maar weer gewoon hun werk te doen, ipv dat hyperactieve, en zo zat ik ’s middags al aan een kom warme voedzame havermout, en zat ik ’s avonds zowaar al te smikkelen van de zalige spaghetti die zoon had klaargemaakt, want ik had me een partijtje honger! Oké, dat was misschien niet zo’n slimme zet, “moest dat nou?” mopperden mijn buik en darmen de hele nacht tegen me, zodat ik pas onder de morgen in slaap viel, en met spierpijn genoodzaakt was om er toch weer op tijd uit te komen, rammelend van de honger. Nog even op de weegschaal genieten van een laag getal, dacht ik vanmorgen, en ziedaar, 85,5, dus min 1,5 kilo, dat zal er wel snel weer aanzitten, allemaal darminhoud.

Op tafel lag een dikke vlop van Mascha, zag ik nu pas, en jeuj, wat mooi zijn de lapjes, knoopjes, bedeltjes en het lintje, dank je wel!

Vandaag is er nog een feestje gaande waarvan ik niet kan genieten, onze Heerlese bee (iets van 24 man sterkt) viert de start van het seizoen van 10 uur ’s morgens tot 10 uur ’s avonds met lekkere lunch, zalige lekkernijen bij de koffie en buffetjes als avondeten, en dan tussen het eten door lekker kletsen, showen, en handwerken. Potjandorie, dat mis ik nu ook, want ik voel me nog als een vaatdoek zo slap, met hoofdpijn, spierpijn, en snel draaierig, even langswippen zit er ook niet in. Volgend jaar weer een kans.

Dit blogje is zo langdradig, niet normaal, en in meerdere sessies in elkaar gezet, dus ik zou niet weten waar te knippen zonder het verband heel te laten. Mijn hersenen staat editing niet toe, dus laat ik het maar zo. En voor wie toch alles hebben gelezen; ik vind jullie heel dapper!