Zipje en Zopje moesten hun ontwurmingspil krijgen, dus gaf ik die vanmorgen effe, dacht ik. Nou, bij Zopje schoot hij in 1 keer goed, hij keek me heel boos aan en schoot toen weg, mij met handen vol haar achter latend.
Zipje lag lekker te slapen op de poef en ik wilde bij deze goede lobbes even zijn bekje openen (doet hij meestal zonder problemen) maar nu ging hij helemaal los. Leek wel op een wilde kat, gillen, brommen, bijten en krabben. Maar het tabletje kreeg hij binnen en toen hinkte hij weg. DUH, hinken?
Het koste me bijna een kwartier om dit grommende mormel van onder de keukentafel te krijgen; het zal er vast heel komisch uit hebben gezien, ik op handen en knieën dan weer onder de tafel en dan weer bij het raam, en dan weer onder de tafel. Maar op den duur werd Zipje moe denk ik (eerder dan mij) en liet zich pakken. Omdat hij zich helemaal niet liet onderzoeken (ik dacht een splinter in zijn pootje) moest hij maar naar de dierenarts.
Eerst Tim bij de orthodontist afgezet (die was ziek thuis, hoofdpijn en misselijk) en toen door naar de dierenkliniek een paar honderd meter verder.
Zipje zat met grote ogen vol afgrijzen te kijken naar de miauwende katten in kooien en aanstellerig actieve, hijgende, kwijlende en blaffende honden aan riemen in de wachtkamer, maar zei zelf geen woord. Ik daarentegen kletste de oren van het hoofd van een vrouw naast mij, die me even later herkende als zijnde de vrouw van Perry. Ze werkte bij hem op kantoor en ze herkende me van een foto op zijn bureau. Kleine wereld.

Zipje liet de dierenarts ook niet aan hem komen toen we aan de beurt waren, ik denk dat ze het straten verderop hoorde toen Zipje de thermometer in zijn gatje geschoven kreeg; 40º koorts. En toen de dierenarts hem op de grond zette om te kijken hoe mank hij wel liep, liep Zipje keurig (!) naar het raam en sprong op de vensterbank. Hij zal wel gedacht hebben “laat ik mijn best doen normaal te lopen, dan mag ik gelijk weer mee naar huis, een gedoe allemaal”. Maar de dierenarts was link en zag toch een dikkere poot en wilde nader onderzoeken onder een lichte narcose.
Een lekkere shot in de heup ging bijna in mijn arm toen Zipje een schijnbeweging maakte en probeerde met zijn achterpoten de arm van de arts te ontvellen. De arme man schrok zich lam. Hoewel de injectievloeistof wel in mijn mouw was gesprietst was de naald er gelukkig verre van gebleven. Een 2e injectie werd klaargemaakt en grommend en blazend kreeg Zipje deze nu wel goed in zijn spier. Binnen 5 minuten lag meneer lallend op tafel, en even later was hij helemaal van de kaart. Onderzoek liet zien dat hij had gevochten en een wondje had, maar geen abces, de dikke poot kwam van vocht van de ontsteking. Niks anders aan doen dan anti-biotica, en omdat onze Zipper een hele grote boy is mag hij 2 keer per dag aan de pil. Toemaar.

Ik duik zo in bed, ben moe (weinig geslapen vannacht). Ik heb opvliegers en mijn ogen branden.