Donderdagavond gingen we naar de opera, naar een Roemeens gezelschap die Il Travatore ter gehore bracht. verhaal in het kort: ene zoon van graaf gekidnapt groeit op bij zigeuners en wordt verliefd op zelfde meisje als andere zoon van graaf, beide onwetend van bloedverwantschap. Haat en nijd en overreageren met haantjesgedrag, meisje dood, zigeunerbroer dood, krokodillentranen en alleen maar verliezers.

Dit is wel een van de bekendste ‘nummers’ van deze opera van Verdi, ook wel bekend omdat het ooit in reclames misgebruikt is:

Het begon met een oude man die een verhaal vertelt aan een groep soldaten,de man had een zware stem en zolang hij de diepte in ging klonk het goed, maar owee als hij een octaaf of 2 hoger ging, tenenkrommend.  Je merkte in de hele zaal dat men het met plaatsvervangende schaamte zat aan te horen en de opluchting was hoorbaar groot toen hij klaar was; gelukkig had hij niet veel rollen te zingen, maar elke rol was er eentje teveel, helaas. Ik zag in die man Catweazle in een te korte jurkje met een bad-hair-day, en dat beeld is niet meer weggegaan.

Gelukkig deed de rest van het gezelschap het goed, sommigen heel goed zelfs, alleen gingen de te korte shirts en de te strakke panties van de mannen me teveel afleiden; op een gegeven ogenblik zag ik niets anders meer dan deze te korte shirts en te strakke panties, vreselijk, wie kiest zoiets uit? Pavarotti droeg zoiets niet, dat zou hij gewoon weigeren. Bij het ballet zie je dit kledingstuk ook, maar daar hebben de mannen een strak goed gevormd lijf, en geen buikjes of dikke billen.

Kennen jullie Fokke en Sukke? zie hier. Zo zag ik die kerels ook steeds, en daarbij kwam ook nog dat er veel gehoest en gekucht werd, en in combinatie met wat ik op toneel zag maakte het dat ik steeds meliger werd, overigens zonder dat iemand er wat van merkte. Zonde eigenlijk, want het was verder een mooie opera, ook al hebben we ze wel eens beter gehoord.

Na de pauze was er een vrouw schuin achter ons die vlak voordat het licht uitging de zaal uit liep en even later weer naar binnen kwam, best wel irritant met gefluister en lang blijven staan, mensen die siste dat ze stil moest zijn en moest gaan zitten en zo, en even later stond ze weer op, nadat er even korte pauze was vanwege decorwisseling; bleek dat ze haar man kwijt was! ’t Zal je maar gebeuren zeg! Perry grinnikte tegen mij dat-ie zich vast vol zat te hijsen in het café, maar voor hetzelfde geld heeft-ie iets akeligs gekregen op de wc, in elkaar gezakt tussen pot en muur, zoiets hoor je wel eens.

De vrouw is niet meer terug gekomen toen ze de zaal verliet, iedereen op de rij voor en achter en naast haar met vraagtekens achterlatend. Eigenlijk zou je een update moeten kunnen krijgen, van wat er nou precies aan de hand was met de man, dat dit op de website van het theater te lezen zou zijn, net als boulevard op RTL4, maar dan voor het gewone volk.

Toen de opera klaar was (paar man dood, waarvoor luid applaus) kwamen enkel de 4 hoofdrolspelers -herboren- én de dirigent (die met zijn mannen onder het toneel zat) op het podium om het applaus in ontvangst te nemen; maar 2 keer curtains up en toen ging het zaallicht aan. We waren verbaasd dat de rest van het gezelschap niet voor een applaus opkwamen, maar die zaten natuurlijk allemaal zich om te kleden, klaar om in de bus te stappen. Ik was blij thuis te zijn, gedroomd heb ik er gelukkig niet van, maar ik zou toch wel willen weten wat er met die man is gebeurd.