Allereerst de post showen van woensdag, want het was feest.  Een mooie borduurwerk op een theedoek van Joke, te mooi om te gebruiken als theedoek, dus daar ga ik wat anders op verzinnen. (klik op de foto voor vergroting) Ik heb Joke al uitgebreid bedankt via e-mail, je moet ook oppassen dat het niet te klef wordt op weblogs hè.

De scraps van de webwinkel Quiltservice van Liesbeth, o zo mooi!  Volgens mij is dat gestreepte paars/blauwige zakje een serie van Kaffe Fasset, maar ik kan er naast zitten. Liesbeth heeft trouwens een leuke give-away op haar weblog, waar je 25 lapjes van 15x 20 kan winnen! klik hier.

De vlop van mijn moeder bevatte naast de  donkere sahingstof ook nog wat lapjes,  ooeh, wat mooi!

Gistermiddag kreeg ik een telefoontje, “de auto is klaar en kan opgehaald worden”, klonk een enthousiaste stem van de bekende meneer van de garage. “Dan kom ik hem gelijk halen!”, zei ik tegen de meneer aan de telefoon, die daarop niks terug zei, “Of is dat niet de bedoeling? U bent zo stil ineens.” Gebulder aan de andere kant van de lijn, hij was even afgeleid door een klant die hem wat vroeg, waardoor hij niks kon zeggen. Tuurlijk was het goed dat ik gelijk kwam.

Ik trapte het kleine kreng flink op d’r staart, ze spoot bij de stoplichten als eerste weg, maar doordat ik me verder wel aan de snelheid houd, werd ik nog voor de volgende stoplichten ingehaald door een vette auto hoog op de wielen, haantjesgedrag, want meneer is het niet gewend dat hij door een kleine kreng wordt ingehaald. Hij keek ook zo vanuit de hoogte naar binnen bij mij, en ik stak mijn hand op om te zwaaien, gelijk weer een peut gas gevend, want de lichten sprongen op groen, en weer hapte de meneer op hoge poten naar lucht, want hij mag dan wel hoog zitten in zijn dure auto, aan zijn reactievermogen valt nog veel te verbeteren. Hoogte is dus ook niet alles.

De meneer van de garage stak van wal, en ik kreeg zowaar een kleurtje, want ik zat er niet ver naast eergisteren; de bougiekabels waren vervangen, de cilinders schoongemaakt en de hele motor was met een moeilijk woord -waarbij ik niet kon opmaken of het een handeling of een middel was- gereinigd. De thermostaat van de motor was tot slot ook vervangen, want deze was kapot. Of het me niet was opgevallen dat de motor niet goed warm werd? “Nou, nee, ik let meer op of mijn stoelverwarming lekker warm word, voor de rest moet er toch een lampje gaan branden bij defect?” Nee dus. “Deze thermostaat zorgt ervoor dat de motor snel goed heet wordt, waardoor eventueel aangekoekt spul losgebrand wordt”, legde de man mij uit, en ik knikte, ik ben niet helemaal blond, ik heb thuis ook zo’n oven. Ik mocht de auto meenemen, hij reed als een zonnetje, soepeltjes schakelend, relaxed optrekkend, en mijn billetjes (nou ja, tjes…) werden al warm nog voordat ik de snelweg op dook. (sommige mensen noemen stoelverwarming ‘pruimverwarming’, zo hoorde ik laatst) 🙂 .

Eerst de krukken van Evelien terug brengen naar de medische winkel, en toen ik terug naar de auto liep, zag ik aan de overkant een hobbywinkel, huh, nooit eerder gezien, dus even binnen gewipt, vooral nadat ik in de etalage een beeld van een winkeltje zag staan (een frontje). Geen idee hoe dat opeens gebeurde, maar 10 minuten later liep ik met het bouwpakket van dit winkeltje naar buiten,  het is me naar het hoofd gestegen, die aliens, alsof ik nog niet genoeg te doen heb, maar ik zag er een quiltwinkeltje in, en kreeg een waas voor de ogen.  Er moet veel aan gedaan worden, het is casco opgeleverd 🙂

Op de terugweg langs de supermarkt, want we waren door de karnemelk en bakboter heen, ojee, en gelijk nog eten voor de volgende dag gehaald. De kassière was druk bezig met haar nagels toen ik mijn boodschappen op de band zette, ik was zo halverwege de band begonnen, in de veronderstelling dat zij de band wel aan zou zetten, maar nee, ze was nog niet klaar met haar nagels. En toen er een dame achter me kwam die haar spullen ook begon uit te laden, maakte ik voor haar ruimte op de band door met mijn arm alles van mij naar voren te schuiven, maar een pak karnemelk had andere plannen, en kukelde aan de andere kant van de band af, buiten mijn bereik. Ik gluurde over de band heen naar het pak, en zag dat er via de dop karnemelk uit druppelde, ojee. De kassière keek op van haar nagels en vroeg wat er was gevallen, en ik vertelde het. “Oh, dat ruim ik later wel op.”, zei ze, maar niemand die dat geloofde. Gelukkig had ik 3 pakken gehaald, en verliet het pand met 2, ik ben net zo’n Calamity Jane in deze supermarkt,  volgende keer mag ik er alleen onder begeleiding binnen komen, vrees ik, als ik er nog in mag.

Is er dan helemaal niks constructiefs op quiltgebied gebeurd? Jawel!  Ik ben op ’t gemakje lekker bezig aan de kitties quilt, het is nog niet af,  de bies zit nog niet tegen gezoomd, en de label nog niet beschreven. Hier de detailfoto’s van de panelen, op de foto’s klikken en dan ze je ze groter.

En vanavond was het weer de beurt aan de coach van de DDC, die oeps zei, ook al was het een vervangende coach, wegens ziekte van onze vaste coach.  “7 ons erbij, wat is er aan de hand?” Ik zei dat ik me (nog steeds) niet lekker voelde, nasleep van een griep, en toen zei ze dat ik me helemaal geen zorgen hoefde te maken, want dan was die 7 ons allemaal vocht. Haaa, helemaal happy, we plassen het er gewoon uit, maar wel normaal blijven eten. Beetje balen, dat wel, maar het komt goed. Eerst even helemaal opknappen, en vooral uitrusten!