Vandaag was een dag van "nog een stukje"; ik was vanmorgen al heel vroeg op (voor mijn doen dan toch) omdat Evelien en Perry om 8 uur en Suzanne om half 9 weer present moesten zijn op werk c/q school. En daar zat ik dan om half 9 aangekleed, klaarwakker en al ontbeten met thee in de luie stoel klaar om de laatste 4 afleveringen van Heroes te bekijken. Gisteravond was het ook laat geworden omdat ik steeds weer een nieuwe aflevering bekeek, het is als een spannend boek wat je niet weg kan leggen. En zo ook vanmorgen;  steeds na 1 aflevering kijken ging ik even iets doen: een stukje onkruid van tussen de stoeptegels wieden bv, en bij de volgende pauze een stukje van de doorgequilte kleuterquilt afsnijden. Wel moest ik Zopje er vanaf jagen, want zodra hij een vers doorgequilte quilt ruikt moet hij hem inliggen.

Ik heb deze quilt met grote golven doorgequilt en je kan een stukje van de achterkantstof zien, hele vrolijke jongens en meisjes. Roze is wel overheersend, maar jongens van die leeftijd letten daar nog niet zo op. En dan nog. De biezen heb ik ook al gesneden, die ga ik er morgen opzetten, en dan de labels nog op alledrie naaien -dat hoop ik morgenavond op de bee te doen.

Na de 3e aflevering vond ik het tijd om Tim uit bed te jagen en gehesen in ochtendjas heeft hij het toen tot iets van 4 uur volgehouden achter zijn pc, met uitzondering van af en toe naar beneden komen om wat te eten en drinken. Van wie zou hij dat hebben? Evelien en ik waren toen al lang weer terug uit de stad, gymkleren kopen en zo. Vooral dat enzo duurde lang (kijken en passen).

Zaterdag zijn we even kort op visite geweest bij Jan en Cor, die de dag tevoren in het huwelijksbootje waren getreden in het ziekenhuis -ze hadden 2 getuigen erbij. Het personeel van de afdeling waar Jan lag had uit alle kamers de vazen met bloemen gehaald om de trouwzaal (een lege patientenkamer) te versieren, het zag er feestelijk uit, en zo hoort het ook.

Jan mocht voor het weekend naar huis, maandag moest hij weer terugkomen. We hadden een mooie bos bloemen in een vaas geschikt voor hun gekocht, en na een emotionele binnenkomst hebben we alle foto’s op de laptop en bloemen in de kamer kunnen bewonderen, en natuurlijk ook hun trouwboekje. De kinderen waren behulpzaam en onder de indruk, op de terugweg merkte ik een verhoogde meligheidsgraad wat het hele weekend heeft doorgewerkt. Het is ook niet niks wat ze te verstouwen krijgen, eerst dat geduvel met mij, daarna oom Jan die ongeneeslijk ziek is van de kanker en nu een neef van mij (het gaat mij ook niet in de koude kleren zitten).

Vandaag kreeg ik een kaartje van mijn iets oudere (dan mij) neef Rob die dus ook NHL heeft, op vrijwel dezelfde plek als ik, en hij heeft zijn 3e chemo binnen. Ik heb hem teruggemaild met mijn verhaal en hoop dat hij er wat aan heeft. Ik heb hem express niet gebeld, ik weet hoe vermoeiend ik kan zijn ☺ en hoe vermoeiend praten aan je hoofd aanvoelt na 3 chemo’s. Gewone prietpraat en dagelijkse keuvelarij gaat nog, daar hoef je niet bij na te denken en als je maar af en toe ja zegt en goh, dan kan je het lang volhouden. Maar zodra je je aandacht er bij wilt houden omdat je niks wil missen, dan kan het zo vermoeiend zijn, niet normaal. Alsof je naar iemand moet luisteren die staat te fluisteren in een zaal vol zingende mensen. Zo ongeveer voelt dat aan. Oja, plus je bent na een uur al de helft van de details vergeten.

Nog 2 nachtjes slapen en dan krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis!