Gisteren -donderdag- was een slechte dag; hondsmoe en snel duizelig en of het nou kwam omdat ik ook last had van het griepachtige van Evelien en Tim, of omdat ik zonder de prednison zat of naweeen van de chemo, ik weet het niet. Met pijn ook nog eens in mijn li kuit en de avond tevoren een flink dikkere kuit zaten Perry en ik om 2 uur in het ziekenhuis; eerst een vatenecho van de li been en daarna een uur in de wachtkamer gezeten van de oncoloog. Ik was blij dat pal achter onze stoelen een muurtje stond, zodat ik mijn hoofd te rusten kon leggen, want ik voelde me een partijtje moe. Gelukkig geen thrombosebeen (had geen koorts dus had dit al zelf geelimineerd), de oncoloog dacht dat er wel een lympfeklier in de lies of omgeving zat te klieren die voor deze stuwing zorgde. Niks aan te doen. Toen ik hem uitlegde over mijn hevige kortademigheid de dag na de chemo ging hij echter wel rechter op zitten, en voor de volgende kuur over 2 weken van start gaat moet er een hartfunctieonderzoek, ECG (in rust en met inspanning) en hartfoto gedaan worden. Het komt niet vaak voor op mijn leeftijd, maar chemo kan een verkeerde uitwerking op het hart hebben en dit wilt hij uitsluiten allicht. Mijn idee dat deze reactie van het laxeermiddel kwam gooide hij gelijk in de prullenbak. Dat ik die zaterdagochtend er geen arts bij had geroepen vond hij niet leuk/slim zag ik aan zijn gezicht, tja, achteraf gezien was dit ook geen slimme zet van mij, maar goed, leersituatie. Ik sta nu aan de andere kant van het patient zijn, wist niet dat het ook het logisch denken aan zou tasten.

Later tegen de avond voelde ik me al wat beter, de zuurkoolschotel van mijn moeder liet ons allemaal lekker smaken (ze doet er behalve spekjes ook nog een paar ons caselerib bij). Rond 7 uur gingen mijn ouders naar huis, Perry ging met Suzanne naar muziekles en met Tim en Evelien boven aan het relaxen was het opeens heel stil in de kamer en ja, dutte ik dus even in.

Vanmorgen aan tafel, toen Evelien en Tim al naar school waren viel het Suzanne op hoe stil het was zo zonder oma, gelukkig miste ze oma, het had ook anders kunnen zijn. Ja, gelukkig is onze relatie met mijn ouders er eentje van “Hee, wat leuk dat jullie er zijn!” Als mijn moeder hier is zorgt ze lekker voor ons, maar ze doet veel onze manier (ze probeert niet dingen te veranderen, of te bemoeien met de opvoeding), maar het eten klaarmaken mag ze lekker op haar manier doen, want dat is de mijne maar dan nog lekkerder.

Wel was ze gisteren Suzanne aan het troosten; ik dacht dat ze nog lag te slapen naast Perry en ik was een beetje aan het mopperen dat ik vond dat ze toch wel oud genoeg was om in haar eigen bed te blijven liggen als ze ’s nachts wakker werd van een nachtmerrie. Ik was wakker geworden van haar getrippeltrappel in onze kamer rond 4 uur en baalde daar van. Terwijl ik naar beneden liep hoorde ik Suzanne huilend naar haar kamer lopen, en mijn moeder vragen wat er aan de hand was. Het kon me eventjes niets schelen, erg he. Later hebben we het er nog wel even over gehad, en ze beloofde bij een nachtmerrie of zo met muziek aan maar te proberen in haar bed te blijven. Ze snapte mijn frustratie ook wel. (maar ik vond het ook lekker om naast papa te liggen, zei ze nog )

Gisteren vroeg de oncoloog ook nog of ik nog last van nachtzweten had. “Nee, helemaal niet meer”, antwoorde ik, en waar werd ik vannacht om 2 uur wakker van? Juist. nachtzweten. Balend als een stekker, maar toch vanmorgen het doorgegeven aan zijn secretaresse, want ja, waarom anders zou hij erom vragen anders dan dat dit misschien wel belangrijk is?

Vanmorgen gaat het alweer wat beter gelukkig, zit nu alweer een klein uurtje achter de pc en met een schuin oog kijk ik naar het velletje van de sportende kippen, misschien heb ik wel een neutrale fossil in de kast liggen waar ik ze op kan appliceren? Ik kan in ieder geval op mijn gemak de kippen op vliesofix tekenen.
Suzanne (9) komt er zo aan, ben benieuwd hoe het is gegaan met haar spreekbeurt over uilen; ze heeft een werkstuk van vorig jaar gewoon uit haar hoofd geleerd en dreunde dit gisteravond op. Heel even spieken op een briefje mocht. Met een dikke dierenatlas is ze naar school gegaan. Ze had zelf in een bakje ook nog een doorgesneden kiwi in een zakje gedaan, een lepeltje erbij en dan nog een pakje drinken ernaast, het pastte precies. Gek op kiwi’s opeens.