Het voelde als een verademing, niet meedoen met de gekte, toen ik in de rij stond bij de kassa op goede vrijdag; met voor, naast en achter mij afgeladen karretjes leek ’t wel Kerstmis op komst. Ik zette bij thuiskomst een pan eieren op, niet om te verven, maar gewoon op te eten bij het brood, en plukte het enige quilterige dat ik ooit voor Pasen had gemaakt van boven en legde het op tafel. Een chocoladehaas van ’t werk, en that’s it! Kaal? Misschien, maar ik hoorde niemand klagen.

op de foto hieronder zie je hem duidelijker (ligt even op de vloer, op 40 cm grote tegels), en zie je ook dat ik nog steeds, na al die jaren, geen tekst in het midden heb gestitched. Van uitstel komt afstel.

Ik bedacht me dat ik nog een andere quilt had met grappige kippen, en ook die kreeg een hangplek in het zicht, gewoon over de quilt heen die er al hing, dat is het donkere deel wat er bovenuit steekt.

Zaterdag gingen we laat in de middag naar mijn ouders, nadat manlief en ik eerst naar een kerkdienst -voorafgaand aan een crematie- waren gegaan van de moeder van een collega van manlief; het was een zeer ontroerende dienst, aangevuld met mooi gezang van een koor. Voordat we van huis weg gingen, was er nog een lichte paniekaanval bij mij, ik moest in het net, liefst zwart, maar geen broek zat meer goed, de ene zakte van mijn heupen nog voordat ik kans kreeg om de rits dicht te doen, en de andere bleef wel in de taille hangen, maar slobberde flink rond de 3 B’s (buik, billen en benen). Nou ja, het moest dan maar, en met mijn jas aan viel het toch niet zo op, maar wat had ik het warm tijdens de dienst, die in een aula van een bejaardenhuis werd gehouden, en niet in een koude kerk.

Bij mijn ouders was het gezellig als vanouds, met zalige Monchoutaart, heerlijke verse kippensoep, en een lekker broodmaal met ijstaart toe, en na afloop kwamen bij de thee de chocolade eitjes tevoorschijn om de laatste gaatjes op te vullen; ik had een telvrije dag, dat sappen jullie wel. De poezenquilt werd van de muur gehaald, zodat ik deze thuis kan op pimpen.

Er zit te weinig kleurverschil in de bladeren, de lucht is te flets, kortom, het is een beetje een saaie quilt, dat vonden mam en ik. Deze quilt heb ik voor mijn moeder gemaakt in april 2006, zag ik aan de label achterop, en dit verklaarde voor mij genoeg. Ik had toen gewoon niet genoeg puf om me met dit detail bezig te houden, met nog 2 chemo’s te gaan, en was al blij dat ik dit voor mijn moeder had kunnen maken; ze had voor mij haar leven een half jaar on hold gezet om voor mij en ons gezin te zorgen.
En toeval wil dus dat de kippenquilt die ik naar beneden haalde om in de hal op te hangen, ( de BOM van Ufo’s) ook van diezelfde periode is. Na elke chemokuur kon ik me op een blokje richten, zodra ik een veer van mijn lippen kon blazen;  🙂 kippen … veren.

Het kattenquiltje is er een van McKenna Ryan, en lijkt groot, maar is het niet hoor, kijk:

deze 2 hieronder komen van dezelfde serie