Nog 1 nachtje slapen en dan is onze jongste 12 jaar, pfff ik weet nog die nacht dat ik lag  te wachten op ontsluitingsweeën die maar niet wilden komen terwijl de vliezen wel al waren gebroken. Boos was ik op de verpleegkundigen die me om middernacht niet aan het infuus wilden leggen, boos dat ik tot 6 uur moest wachten, want de gynaecoloog zou om half 8 in het ziekenhuis zijn en dan mocht "het kind" komen. Toen de verpleegkundige me na een veel te rustige en lange nacht aan het infuus legde, zei ze dat het wel een uur kon duren eer ik wat zou merken van weeënactiviteit, maar ze was amper de deur uit of ik had de eerste te pakken. Toen ik rond 7 uur al persdrang kreeg moest ik het maar wegzuchten, maar 1 blik tussen mijn benen en ze reden me toch maar snel naar de verloskamer. De gyn. was net op tijd om Suzanne op te vangen, ze kreeg niet eens de tijd om de handschoenen fatsoenlijk aan te doen, en het eerste wat ze tegen Perry zei was: "Ze is roodharig, kan dat kloppen?"

Deze roodharige heeft in tegenstelling tot haar 5 jaar oudere zus stijl haar en zou er alles voor overhebben voor een bos krullen. Aangezien ik  geen voorstander ben voor permanentje zetten bij dat jonge grut, moeten we het maar doen met de ouderwetse papillotten:  het zal lastig slapen worden, met een hoofd vol knopen maar 1 troost: de stroken zijn van echte crèmekleurige quiltlapjes -ik moest toch wat?- en hopelijk worden het hele mooie krullen. De bus met haarspray ligt ook al klaar, maar eerst gaan we haar om 6 uur wakker zingen en krijgt ze haar cadeautjes; dan is ze eigenlijk nog niet jarig, maar we kijken niet op een uurtje.