Half 12 en ik zit wederom met mijn voet in een teiltje warm water met Biotex, en ik check of mijn nagelriem al een beetje schoon is geweekt; Zipje loopt op dat moment net langs, op weg naar de schuifpui en hoort spetteren van water, ziet dan het teiltje, en schrikt zich lam. Hij springt naar achter, en besluipt -nadat hij voldoende moed heeft verzameld- het teiltje, en rekt zijn nek uit om te zien wat voor gekke vissen in het water zwemmen. Ik kan het niet laten, en wiebel met mijn voet, en weer springt hij met een plotse hup naar achteren, ogen zo groot dat het lijkt of ze er uit vallen. Ik lach, maar heb ook wel medelijden met het beestje, foei, kan ik wel, Zipje zomaar plagen. Met de grootst mogelijke boog sluipt Zipje om het teiltje heen, om naar buiten te kunnen schieten, en hij gaat bij Evelien liggen, die buiten op het gras ligt te lezen, met de elektrische vliegenmepper in de hand, want oh die vervelende muggen! Zopje komt binnen, zegt “Oh haaai”, tegen het teiltje, en loopt na het eten van een paar brokjes naar de grote tafel, om op de antieke quilt zich te gaan wassen, om pas 10 uur later er weer af te springen.

Nadat mijn teen goed is opgedroogd, aanschouw ik de schade, en besluit toch maar even te bellen naar de pedicure, en de bazin van de slager neemt op. Ik leg uit en vraag of ze iets tegen de ontsteking hebben, of dat ik er voor naar de huisarts moet. Ik kan gelijk komen, dan kan zij even naar mijn teen kijken, en krijg ik er een smeerseltje voor; zo gezegd zo gedaan.

Ze schrikt van mijn teen, bied haar excuses aan voor het blunderwerk van haar al 6 jaar gediplomeerd zijnde collega, en verwacht haar elk moment op werk, en dan roept ze haar er wel bij om te kunnen zien wat ze heeft aangericht, zodat ze er van kan leren. Ze spuit de boel schoon, en gaat dan met een puntig gereedschapje onder en naast de nagel, om de boel vrij te maken; ik knijp de armleuning haast kapot, het water loopt langs mijn rug, het lijkt wel een wortelkanaal-behandeling zonder verdoving, maar dan in de teen. Gelukkig is het snel voorbij, en ze duwt voorzichtig met pincet een vettig gaasje tussen huid en nagel, en er gaat een dikke laag ontsmettende zalf op, en dan een mooie witte pleister. De andere pedicure is er nog steeds niet, opgehouden bij een andere klant, zegt de bazin. Met smeerinstructies en een potje zalf verlaat ik lichtelijk mank lopend het pand,  en na een middag hoog houden voelt het weer goed aan. We gaan naar de kermis in Tilburg.

Teenslippers aan (hele stevige hoor, van Ecco, die alles ondersteunen, maar de teentopjes vrijlaten), want een dichte schoen is niet te doen, wel gewoon als ik zit, maar op een kermis moet je lopen anders zie je niet veel kom je nergens in. We spreken met zoon (die daar woont) af bij de flat van oom Cor, op een paar minuten lopen van de kermis, met voldoende parkeerplaats, en dan lopen we al kletsend de kermis op. Het is etenstijd, en niet druk, en je kan overal gelijk in, geen wachttijd, gelukkig, want het zonnetje is nog brandend warm. Hier en daar pikken we iets lekkers mee, churio’s, een frietje, een suikerspin, en als afsluiter gebakken gamba’s bij de viskraam, zalig! Een kermis is geen echte kermis zonder al deze lekkernijen, toch?

We gaan even lekker op een terrasje zitten, om wat te drinken in de schaduw, bijkomen van het lopen en de grote 8 baan rit, die ik toch wel erg heftig vond, gewoon vanwege het vele schudden. Niks vergeleken de katapult waar zoon en dochter in durfden, en gierend van de lach heen en weer gestuiterd werden, adrenaline spoot uit hun ogen toen ze eruit kwamen, en ze stuiterden nog een tijdje door. Op het terrasje gingen we mensen kijken die voorbij liepen, een heerlijke bezigheid, hier kan ik me wel een paar uur mee vermaken; het is net of je naar een film zit te kijken van Coronationstreet / Desperate housewifes / o-o gerso/ Rambo / voetbalvrouwen / Een knoop in je zakdoek. Werkelijk alles kwam voorbij, kermis is voor iedereen leuk, en vooral voor de mensen op het terras. Filmpje (met mobieltje genomen) is niet van allerbeste kwaliteit, maar als moeder ben ik niet kritisch maar trots.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=pA7jWgzaD60]
Verbazing en verbijstering wisselden zich in hoog tempo af op de gezichten van mijn spruiten die mensen zaten te kijken, rollende ogen en zacht gegniffel, vertederende blikken bij schattige kleine kinderen, en bewonderende blikken bij goed geklede gezond uitziende mensen. Je kon de gezinnen er zo uitpikken, qua kledingstijl, lichaamsbouw, en uitdrukkingen :-), best leuk om zo te kijken, wie hoort bij wie. Een soort wie van de drie, maar dan anders. Van sommige mensen had ik het gevoel van “die hadden zich eigenlijk niet mogen voortplanten, da’s veel te erg”, maar ja, wie ben ik.

Tegen 10 uur gaan we weer naar huis, manlief heeft nog snel een tas vol typische kermis-snoepgoed gescoord, om nog een tijdje te kunnen nagenieten; in de auto tellen we onze beurse plekken van de ritjes, en ik voel mijn teen niet meer. Bij nadere inspectie blijkt hij er nog wel aan te zitten, gelukkig maar. Morgen zie ik wel verder.