Al enkele weken hing de tas van de apotheek aan de kapstok met daarin een langwerpige smalle doos, ik gok van zo’n 40 cm als ’t niet langer was. Het hing er al zo lang omdat ik als een berg tegen het inbrengen opzag; de dokter had me nl. tussen neus en lippen door verteld dat ik van te voren maar flink aan de pijnstillers moest gaan, voor het geval dat. Gisteren moed bijeen geraapt en een afspraak gemaakt, het moest er toch maar van komen, een spiraaltje in laten brengen. Er waren 3 kinderen uitgekomen, dan kon er toch zonder probleem zo’n klein dingetje in?

Op weg naar de huisarts dacht ik aan het woord, ‘spiraaltje’, dat slaat toch nergens op, het heeft helemaal niet de vorm van een spiraal. Vast verzonnen door een stel aangeschoten kerels die deze inval kregen, nadat ze na 1 grote sprong op de bank de spiralen door de bekleding zagen steken. Maar iedere nuchtere vrouw ziet er toch na 1 blik op geworpen te hebben de vorm van een anker in? Noem het dan een ‘ankertje’ ook heel toepasselijk omdat er een koortje aan zit. En dan zou je geen afspraak maken om een spiraaltje te laten zetten, maar om een ankertje te laten uitwerpen. Maar goed, zolang er geen ontwerper na het ontwerpen mij even belt met de vraag "bedenk eens een ludieke en logische naam voor mijn ontwerp", zullen er rare namen aan voorwerpen gegeven worden.

Bij de huisarts aangekomen ging -pas in de behandelkamer- de broek uit en liggen maar, rustige uitleg, tikkend gekraak van het speculum in mij bij het vastzetten en toen pakte hij een lange smalle tang (handig ook om biaisbandjes te keren) om na even een rondje zoeken de baarmoedermond te fixeren, zodat-ie mooi zou blijven liggen; lekker was anders, maar goed, daar lag ik ook niet voor. In no-time zat de ‘inbrengstaaf’ erin en hup zat het spiraaltje op zijn plaats (voelde ik niks van), nog even draadjes korter afgeknipt, vast zodat mijn wederhelft er niet achter blijft haken tijdens de daad, LOL ik zie het al voor me: "Hallo, wat heb ik nou aan mijn snikkel hangen??", en klaar was kees. Hoewel, ik geloof niet dat mijn huisarts Kees heet. Ik had de tegenwoordigheid van geest gehad om een inlegzool mee te nemen om de paar bloeddruppels op te vangen, maar toen ik even later bij de slager in de winkel stond leek het wel of ik leegliep en ik keek al naar mijn schoenen of ik in een plas bloed stond. Thuisgekomen bleek het helemaal niet zo hevig te zijn als ik dacht, gelukkig maar, en ook helemaal geen pijn of zo, mannen.

Waarom een spiraaltje? Omdat ik door 3 jaar geleden de menopauze ingeknalt te zijn grote kans heb op versnelde botafbraak en dit is met hormonen af te remmen.

(met dank aan de Mirena-website voor de foto’s)