Sinds een tijdje zit ik op fitness en sinds 2 weken krijg ik begeleiding van een personal trainer, dus een 1 op 1 les van een half uur. In dat halve uur krijg je een pittige workout waarbij je tot de grens van je kunnen wordt gedreven en het liefst er ook net even overheen wordt geduwd. No pain-no gain. Nou, pijn zat, daags na elke training voel je spieren op plaatsen waarvan je niet wist dat daar ook iets zat;  toen ik gistermorgen even op mijn hurken moest zitten leek het alsof mijn plots zeer korte bovenbeenspieren in brand stonden. Ben ik blij dat we hier geen hurkwc’s hebben! Verder train ik daarnaast nog eens 2x per week 1½ uur in de grote zaal, waar de fietsen en zo staan, dat is zweten en kreunen, maar ook best wel -onschuldig- genieten ook.

Zo liep ik laatst op de loopband met naast mij een man van half de 30 met een atletisch figuur. Ik had oortjes in en was een programma op Discovery aan het bekijken/beluisteren, maar betrapte mezelf erop dat ik op het laatst meer naar het ritmisch bewegen van de man z’n billen zat te kijken dan naar het leven van de reptielen in een vage woestijn. Hij was aan het hardlopen, mijn god, wat was dat een mooi gezicht, het ritmisch aanspannen van die billen. Plots kwam mijn zoon aan de andere kant van mij op een loopband, en met zijn grijns van oor tot oor en een "Hoi mam," was ik in 1 klap weer wakker. Hoewel ik me niet schuldig voel of zo, ik bedoel, mooie dingen zijn toch om naar te kijken en van te genieten, met de oogjes en niet met de handjes net als bij quilts, toch?